Ik heb een baantje als afwasser in een restaurant op hoogte. ’s Ochtends om zes uur gaat mijn alarm, ongeveer een uur later stijg ik op met kartonnen dozen vol producten en jonge seizoenarbeiders in een klein ei vol sigarettenrook. Dan geven ze me koffie en een croissant, en daarna honderden en nog eens honderden vuile glazen die ik in het sop gooi en daarna in de machine schuif. Ze hoeven me niet veel uit te leggen; afwassen kan ik al.

Na een maand lang solliciteren op tijdelijke functies in Briançon, mijn enige optie in verband met de CRET, bleek afwassen het hoogst haalbare. Dus zette ik mijn ego opzij en tekende het contract.

Maar zo eenvoudig is het niet.

Het zoontje van de baas, een modieus kereltje van amper 18 jaar, staat achter de bar en ik ben zijn afwasser (toen ik begon als serveerster leerde hij waarschijnlijk fietsen). Ik ben ieders afwasser; die van al mijn collega’s en al onze gasten. Ik heb ja en oké tot mijn beschikking en duw ondertussen het rek vol glazen in de machine, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ze zijn erg blij met me, want ik ben een goede afwasser. Ik ben een goede afwasser.

Het is afzien. In de ochtend houdt mijn van nature lichte gemoed nog wel stand, maar dan is het plotseling zo druk dat iedereen op spanning staat en mijn afwassen belangrijk wordt, dan weet ik niet meer welke kant ik mijn gedachten op moet sturen en schud ik mijn hoofd, meerdere malen, het rek vol glazen in de machine, wat is er van me geworden, kijk me nou. Mijn ego is te groot voor het afwashok en ik haat dat.

Nog een paar duizend glazen en dan ben ik er wel klaar mee. Officieel gelukkig ook; mijn les nederigheid duurt veertien dagen en ik zit al op dag vijf. Voordat ik het weet stap ik dat ei uit en resteert me slechts een weg omhoog.