Misschien heb ik uiteindelijk toch geluk gehad of was mijn intuïtie juist: Briançon toont zich zoals gehoopt en verwacht. Frans, sociaal en normaal. Mijn appartement geeft toegang tot een vriendengroep van oud-bewoners en aanhang die het hele jaar door in de stad wonen. Ik hoef alleen maar mijn bed uit om met ze in contact te komen. Ze kloppen spontaan aan, zadelen ons op met een leuke hond (Funky, een dikke border collie), drinken wijn in de avond en laten uitnodigingen achter voor kerstmarken en raclette.
Ik kan de gekte van Chamonix nog steeds niet geheel van me afschudden door mijn zombiegeoriënteerde, recent gedumpte en dus huilende, wijn- en Netflix-afhankelijke bedgenoot die het geluid van slurpende (nagesynchroniseerde) vampiers tot onze woonkamer toelaat vanaf het moment dat ze zelf het daglicht ziet, maar een stevig paar oordoppen, gegoogle naar het ‘overkomen van een gebroken hart’ en een dosis geduld voldoen als tijdelijke oplossing; daarna neemt het seizoenbestaan het ongetwijfeld over.
En ik heb al kunnen vaststellen dat de gestoorde kant van het seizoenbestaan gewoon in Serre Chevalier te vinden is. Ook hier struikel je over lallende Denen, weten Engelse bartenders niet wat ‘un demi’ is, doen locals hun beklag over hun fysieke staat in de morgen na een nacht vol harddrugs en verliezen mensen zich levenslang in de meedogenloze verleiding van het grote, warme niets dat onderaan de pistes op ze wacht.
Echter, ondanks de goede verschillen en vertrouwde gelijkenissen met Chamonix, mis ik mijn vreemde stadje. Ik mis de pistes, vergezichten en de verhaallijnen die door de hele vallei lagen en waar ik zo achteloos overheen skiede. Le Tour, Les Bossons, Adria, Marcel, gekloot op mijn ski’s en gekte in Chambre Neuf, ik mis het allemaal. Het nest dat nooit écht een nest wilde worden doet zich in de herinnering toch voor als een warme plek vol takjes en dons, lieve mensen die plotseling erg ver weg voelen. En precies hierom is het zo’n goede beslissing geweest om Chamonix te verlaten: Zodat ik mijn vreemde stadje weer kan waarderen.
Nostalgie !