Bora en ik koelen af. Zij doet er in de kou zo’n tien minuten over, ik ruim veertig.

We staan hier op de parkeerplaats van Chantemerle tot de wegen weer tevoorschijn komen. De winter bepaald. Misschien komen we pas weer weg in de lente; dan zijn Bora en ik beide niet meer dezelfde.

Ik zie in haar achteruitkijkspiegel dat mijn wangen hun razernij verloren hebben. Ik kom terug op temperatuur terwijl Bora wel weer klaar is om op te starten. Nee, zeg ik, je hebt geen winterbanden. We blijven hier.

Vlak voor aankomst in Chantemerle sloeg ik drie keer af. De hellingproef. Het stoplicht sprong op rood en weer op groen en weer op rood en de blikken staart van boze auto’s werd langer en langer. Toen ik eindelijk in beweging kwam ben ik maar gewoon gaan rijden. Door rood.

Bora hoorde me vandaag voor het eerst zingen. Eerst was ik te nerveus om iets anders dan rijden te doen – neus kriebelen, radio, verwarming – maar nu zong ik, en ik klonk anders in de auto, misschien omdat ze zachtjes met me mee gromde.

Briançon ligt in de sneeuw. De pistes van Serre Chevalier ook, maar als je er wil skiën, dan moet je zelf omhoog. De liften worden pas wakker als de toeristen dat worden en Chantemerle, het dorp naast het skigebied, is nog steeds uitgestorven.

Behalve de parkeerplaats, want daar staan Bora en ik. Tot de wegen weer tevoorschijn komen.