Helmut was mijn eerste berggids. Mijn vader was erg van hem onder de indruk en zei: Helmut weet altijd waar iedereen is, hij heeft alles in de gaten.

Ik was ook onder de indruk van Helmut. Hij sprak een vreemde taal, was groot van fysiek en hoede over onze levens. Als fantasierijk meisje van nog geen tien jaar oud vermoedde ik dat hij zo ongeveer gelijk met de bergen uit de grond was gesproten en geheimen kende die wij Hollanders, het volk van de vlakte, nooit zouden weten.

Veertien jaar later besloot ik zelf een berggids te worden.

Kan een meisje uit Heemstede dan ook berggids worden? Nou, misschien. Zolang dat roze hoedje maar van de partij is.