Fieke en ik zijn supergoed in shoppen. We rennen over de markt, halen kledingwinkels overhoop, verzuipen in ons spiegelbeeld, spuiten de polsen vol met geurtjes, zwichten voor het plastic van de Flying Tiger en scheuren dan richting Valgaudemar, waar we onder het gewicht van twee loodzware tassen zo’n 1250 hoogtemeter overbruggen en, in het maanlicht, neerploffen op de vlonder van Refuge de Olan. Met een flesje wijn. Je denkt soms dat je gebonden zit aan een enkele identiteit (die van bergbeklimmer, die van shopmiep), maar je kunt dus gewoon meurend naar Pure Poisson, Opium en N°5 onder een rotspillaar staan, klaar om te versmelten met de natuur en al haar beestachtige, verticale uitdagingen. Na een dag van klimmen en zweten zit de rode lippenstift-tester van Dior nog gewoon op de rug van mijn hand; ik zou zeggen dat de test geslaagd is.

Fieke fungeert momenteel als mijn rots in de branding, en neemt daarbij, zonder er twee keer over na te denken, de rol van life coach (voor details moet je maar contact met haar opnemen), bandlid (ze zingt graag het Amazing Grace), ponytrimster, filmbuddy van buitengewoon griezelige films (Sneeuwwitje en de Jager, 22 July, Saving Private Ryan) en tochtenmaatje op zich. De mate waarin ik momenteel op haar terugval is krankzinnig. En als ik haar dan zie klimmen in zo’n megaspannende, onbehaakte dièdre, zo’n beetje tussen de bedrijven door, vlak voordat ze 1500 meter lager in de vallei haar rol als verpleegster weer moet oppakken, dan denk ik: Waar heb dit monster aan te danken? Waar heb ik haar in godsnaam aan verdiend?