Het is plotseling koud in Chamonix. Zo koud dat er sneeuw ligt op 2000 meter, het buiten anders ruikt (koud) en het prettig is om een sjaal om te binden. De ingepakte kassière snifte en klaagde deze morgen en mijn tenen zijn koud terwijl ik schrijf. Maar ik kom uit Nederland. Ik hou van verstoppertje in lagen zachte stof. Daarbij, de bergen waren afgelopen maand aan het instorten vanwege de hitte. Permafrost legde het af tegen onze behoefte aan drie-en-een-halve aardbol. Nu zit er een groot gat in de Cosmiquegraat en houden ze de Aiguille de Midi lift gesloten, men zegt vanwege een gebroken kabel, men zegt ook (maar zachtjes) vanwege de mogelijkheid dat de hele naald inclusief het liftstation naar beneden kan donderen.

Het is zo tragisch dat ik er eigenlijk niet langer mee geconfronteerd kan worden. Ik wil me terugtrekken, net als de gletsjers, weg van die nare mensen in de vallei die het eigenlijk geen reet kan schelen zolang ze maar rondjes mogen rennen op een paar hysterische schoenen, op naar een plek diep in de Alpen waar de illusie van de sterke berg en de kleine mens nog overeind staat, waar ik alleen zou kunnen komen met een goedkope 4×4 dieselmotor die ik voor de gelegenheid aanschaf.

Ik weet (duidelijk) nog even niet wat ik hiermee aan moet. Daarom zoek ik in mijn kledingkast naar een extra paar sokken en geniet ik van het idee dat de bergen eventjes rust krijgen. Hopelijk tot volgende zomer.