De busjes op de parkeerplaats van Rodellar liggen vol met matrassen en dekens, maar niemand slaapt er. Want dat is verboden. Op het bord voor de ingang van het klimdorp staan afbeeldingen van poppetjes die poepen, koken, eten, wassen, roken, geluid maken, honden hebben, slapen in een caravan of tent of überhaupt slapen, lachen, ademen, bestaan. Door al die lugubere handelingen staan dikke rode kruizen. Dat mag niet.

Tenzij je betaalt voor een camping of ander soort onderdak. Dan mag alles.

Gisterochtend reed een dienstwagen van de Guarda Civil over de parkeerplaats. Fieke en ik spuigden het schuim van onze tandpasta vlug in de bosjes en liepen nonchalant weg van haar Jumpy. Angst voor een boete van 150 euro brengt schot in het ochtendritueel.

Van wie zijn de rotsen van Rodellar? Je zou eigenlijk willen dat Rodellar zelf een gigantische trol had die haar territorium beschermde tegen de aanwezigheid of rotzooi van klimmers en wandelaars. Het is moeilijk om regels te accepteren van onzichtbare mensen die er tegelijkertijd baat bij hebben om zo’n natuurlijke trekpleister te reguleren. Hostels en café’s verdienen niet slecht hier, als ik hun klandizie zo inschat. En dit is nog maar het begin van het hoogseizoen.

De Guarde Civil reed uiteindelijk weg zonder een enkele campingcar van ook maar een waarschuwing te voorzien. De waanzin is dat onze aanwezigheid – klimbums in busjes – onvermijdelijk én schijnbaar gedoogd is. Dus nu staan we in grote getalen op de parkeerplaats en zoeken we allemaal een boom om achter te poepen. Fieke’s suggestie: Laat iedereen twee euro betalen en open het toiletgebouw; stop er desnoods een douche in met een muntjesmachine voor warm water en loop af en toe langs om te zien of we de boel netjes houden.

En zij die zich misdragen? Die voer je in mootjes aan de trol van Rodellar.