Fieke heeft me het perfecte verjaardagscadeau gegeven en ik heb geen idee meer hoe ik erover kan schrijven. Het is namelijk een boek over schrijven: Het geheim van de schrijver van Renate Dorrestein. Ik ben op pagina 169 en realiseer me al vanaf pagina 1 dat ik, als beginnend schrijfster, het complete rijtje aan klassieke beginnersfouten maak. Waarom, lieve lezers, wijzen jullie me daar niet zo nu en dan op? Af en toe een opmerking zodat ik langzaamaan beter leer schrijven? Ik ben blij met het boek van Dorrestein, maar had liever elk jaar een hoofdstuk gelezen, in plaats van het hele boek in één keer. Marcel probeert me soms te leren skiën door vlak voor een afdaling alle verbeterpunten energiek richting mijn ski’s te schreeuwen: movement vertical dissociation regard planter les battons laissez glisser angulation face à la pente ! Op zo’n moment begrijp ik acuut niets meer van het skiën en sta ik als versteend bovenaan de piste. Zo hang ik nu ook boven mijn laptop.

Goed, dit snap ik wel: Gedachteloos schrijven is net zo fijn als gedachteloos skiën, maar in beide gevallen kun je maar beter vanaf het begin je kop erbij houden, zodat slechte gewoontes de kans niet krijgen om al te diep in te dalen. Tenzij… het eindproduct niet van belang is. Schrijven voor mij was bovenal een ontspannende bezigheid; uitvogelen van triviale levenskwesties op mijn blog, mee pruttelen met de fantasie in een word document. Als ik ‘een schrijver’ wil worden, zal ik op zijn minst moeten doorzetten zoals de auteurs van al die boeken die ik zo graag lees doen. Herschrijven, herschrijven, herschrijven. Worstelen met woorden, zinsconstructies, structuur, stijl, symboliek, indien nodig hele hoofdstukken elimineren, altijd met je gezicht naar het scherm, altijd in de kaders van je eigen gedachten. Schrijven is hard werken, en voor een schrijver die zichzelf serieus neemt is het eindproduct (logischerwijs) mega, mega, megabelangrijk.

Ik ben gemotiveerd om te leren, eindelijk, godzijdank, verlicht mij! Maar ik weet niet of ik ooit voldoende gewicht aan het eindproduct zal kunnen geven om mezelf uiteindelijk ‘schrijfster’ te noemen. Of ik daar de motivatie voor heb. Of ik uiteindelijk niet gewoon naar buiten wil om door de bergen te wandelen en fantasieën te generen, die hun mooiste vorm aannemen wanneer ik de scheiding tussen mijn eigen hoofd en de buitenwereld niet voel.

Korte verhalen, zegt mijn vader altijd. Begin met korte verhalen.

Dankzij het boek van Dorrestein (en dus dankzij mijn lieve Fiekje) heb ik in elk geval het gereedschap om verhalen te klussen die wat meer conform de literatuur zijn die men leesbaar acht. Schrijven doe ik toch wel (niet de eerste keer dat ik dat schrijf), en meer vaardigheid levert praktisch altijd wel meer plezier op. Nu moet ik alleen over dat moment van totale verwarring heen zien te komen en zo onbevangen mogelijk de afdaling inzetten.