Zoals jullie misschien wel gedacht hebben, heb ik dat examen dus niet gehaald, anders had ik het nieuws een week geleden in lettertype 72 diagonaal over de homepage van mijn blog geschreven (het format WordPress laat dat overigens niet toe, zo saai). Participeren aan het examen met mijn blessure was al pure winst – zo blijven mensen herhalen – en dus ben ik een tevreden verliezer. Sterk voor volgend jaar.
Het Catalaanse Monster is gelukkig wel door en gooit zich nu fulltime op de klimcarrière, want in juni begint de volgende reeks examens. Het is ergens wel een opluchting dat ik gewoon lekker kan gaan klimmen, zo technisch incorrect als me zelf gepast lijkt, zonder die ENSA die altijd een beetje mee koekeloert vanuit een onzeker gedeelte brein. De bergen zijn leuker zonder de ENSA.
De organisatie van het komende jaar is zodoende aan de orde van de dag, en ik denk aan Spanje, berghutten, Patagonia, timmervrouwsopleiding en een hond. Jammer genoeg prijkt ‘het rijbewijs’ bovenaan het lijstje. Van ski’s gaan we naar wielen.
Ik mis de dagen waarin het afdoende was om me gewoon te voet of desnoods met de fiets te verplaatsen.
RUBY ELIZABETH 
Jee, dat is gezegd, nu kun je weer lekker gaan schrijven (3 weken zonder verhaal is veel te lang!)
En stiekem kan op wielen door de bergen scheuren ook heel leuk zijn. Muziekje, zonsondergang, goed gezelschap, een hond met z’n kop uit het raam. En als dat wielergevaarte nou ook nog plek heeft voor een matrasje achterin is het helemaal een feestje.
En jou verhalen dan? Waar zijn die dan, hè?
Of een fieke met haar kop uit het raam!
Een matrasje met een knappe man?
Als ik een hond neem, help je die dan water geven?
Mis je nu alweer.