De natuur is fabelachtig. Ik zit al een tijdje in Spanje, in het witte wijkje op de vulkaan nabij Olot. Hier schreef ik over de helderblauwe riviertjes en oranje rotsen terwijl Marcel nog een relatief vreemd projectiel binnen mijn leven was. Toen waren de zonsondergangen nog exotisch, net als zijn ouders en de huizen waarin zijn vrienden wonen. Inmiddels verbaas ik me niet meer om een kip meer of minder. Een doordeweeks diner om elf uur ’s avonds. De klanken van het Catelaans, waar ik overigens nog steeds geen enkele grip op heb, tot mijn schaamte.
Waar ik me echter wel om verbaas is Sadernes, het gebied waar we bijna dagelijks heenrijden om ons sterk te maken voor de klimexamens. Het decor kan ik dromen, of misschien droom ik wel als over de paden loop. Dit is de natuur die ik alleen van Spanje ken en die zoveel verschilt van Nederland en de bergen. En dan bedoel ik niet eens de kunstlijn of de Pyreneeën, die heel mooi kunnen zijn, héél mooi, ik heb het gezien. Maar ik denk toch meer aan Siurana, waar ik ruim twee jaar geleden een maand lang als typische klimbum in de bossen leefde, en Sadernes. De kleuren, de weggetjes en de wanden, hoe het voelt om in dat helderblauwe water te zwemmen. Probeer het klimniveau maar eens heel belangrijk te vinden: Dat lukt je hier niet, want het is veel leuker om zo intens te voelen dat je in leven bent. Het maakt niet uit wat de reden van je komst is, of je als een bezetene aan de rots wil sleuren of door de canyon wilt afdalen, een wandeling of een jointje op de witte rots bij de waterval, hier verander je. Hier wordt je beter.
Ik realiseer me dat je een aantal dingen niet persé uitkiest, wanneer je een relatie aangaat. Je schoonouders, zijn vriendengroep, daar moet je geluk mee hebben. Ik heb daar geluk mee. Maar wat ik echt niet voor mogelijk had gehouden, was de achtertuin die bij deze jongen inbegrepen zit. Elke keer als hij me er doorheen loodst, verbaas ik me, en elke keer als ik terug thuis kom in zo’n wit huisje op de vulkaan, dan wil ik terug.