‘Zo spiritueel als een spruitje’, schiet het door me heen zodra ik hoor van het evenement waarvoor Marcel via Facebook is uitgenodigd.
‘Gaan we nog naar dat voodooritueel aan zee?’, vraag ik hem in de loop van de middag. ‘Ja.’
‘Hoever is de zee van hier?’ ‘Afhankelijk van met welke auto je gaat, een klein uurtje.’
‘Weet je zeker dat het vanavond is?’ ‘Duna zegt van wel, ja.’
‘Moeten we ons voorbereiden?’ ‘Nee.’
‘Verwachten je ouders ons thuis?’ ‘Ik heb hen niet gezegd dat we op weg zijn.’
‘Is dit niet vaker?’ ‘Niet dat ik weet.’
‘Dus we gaan?’ ‘Ja we gaan.’

Er zijn geen redenen om niet te gaan. Ik had kunnen vragen of ze wel zaten te wachten op ‘het vriendinnetje van’ dat zo spiritueel is als een spruitje, maar ik kende het antwoord al. Tuurlijk. Iedereen is welkom. Wie weet heeft dat vriendinnetje er wel gevoel voor.

Het was niet specifiek een voodooritueel dat we bij zouden wonen, maar wel iets zweverigs. Een vriendin van Marcel (Duna) is drie jaar geleden naar Mexico verhuisd vanwege de spirituele diepgang die je er schijnbaar kunt vinden en haar relatie met een (net zo spirituele) Mexicaan (David). Het tweetal is voor een paar weken terug in Spanje en Marcel wil ze natuurlijk graag zien. En ja, hij is ook nieuwsgierig naar de wijsheid die ze meebrengen.

Zodoende beland ik op een kleedje in een cirkel van zo’n twintig mensen in het zand, op twee meter afstand van de Middellandse zee en op dertig meter afstand van een groep juichende, halfnaakte mannen die toevallig net het water inrennen. Terwijl de groep geleidelijk uit het zicht zwemt, geven Duna en David uitleg over het ritueel dat zich in de cirkel zal afspelen. De grote lijnen vertaald Marcel voor me.
Ik sta niet te springen, geteisterd door de spruitjesgedachte, vooral door de aanwezigheid van het zinnetje zelf.
In het midden van zo’n twintig mensen liggen trommels, appels, vijgen, een gitaar, een viool, een blokfluit, brood, armbandjes, bloemblaadjes en een soort houten beker waarin een klein vuurtje wordt aangewakkerd. Een doekje met een pluk tabak wordt doorgegeven. We moeten er een plukje vanaf plukken en het vervolgens met een ‘intentie’ in het kleine vuurtje leggen. Dan komen deze avond alle intenties samen en weer terug bij ieder individu.
Goed.
Die intentie kan ik niet bedenken en ik weet ook niet met wel gepast gezicht ik de tabak in het vuurtje moet gooien. Ik weet eveneens niet in welke houding ik moet zitten. ‘Relax’, fluistert Marcel. Duna zet een lied in onder begeleiding van een trommel en anderen beginnen mee te zingen, of haasten zich naar het midden van de cirkel en pakken een instrument. Ik ken het lied niet. Ik ga al die liedjes niet kennen. Hoelang gaat dit duren?

Zo spiritueel als een spruitje. Als de geesten zich bij ons voegen, dan gaan ze sowieso doorkrijgen dat ik de boel aan het beduvelen ben. Geesten kun je niet om de tuin leiden. En als er geen geesten zijn, dan voelen Duna en David ongetwijfeld dat mijn gedachten niet op de juiste plek zitten.

Het lied wordt doorgegeven en gaat uiteindelijk de hele cirkel rond. Ik pas met een verlegen glimlach, niet de enige overigens. Maar terwijl ik per lied hoop dat het de laatste is, gaan alle anderen zich meer op hun gemak voelen. Het gezang zwelt aan. Er wordt gelachen, zacht gesproken tussendoor, anekdotes verteld en suggesties gedaan. Sommige liedjes zijn mooi. Sommige niet, gezongen door mensen die de juiste noten niet vinden, maar met een overgave die in deze context geen medelijden opwekt (denk ik dan) maar juist respect (neem ik aan).

Ik hoor hier gewoon niet bij.
Ik draag de juiste kleren niet. Ik ken die fucking liedjes niet. Ik heb niet gereisd. Mijn ouders zijn niet spiritueel. Spruitjes. De boze geest zit in mijn hoofd.

Ik hoop ter plekke dat de blog die ik hierover zal schrijven, afgesloten kan worden met een ‘uiteindelijk voelde ik me toch verbonden, misschien niet vanwege de spirituele invloed maar om het samen zingen met mensen, dat voel je wel’.
Ik voel ongemak tot het avondeten, tot bedtijd, tot de volgende morgen. Wat is je probleem toch? – denk ik de hele tijd. Waarom kun je niet gewoon ervaren? Toekijken?
Dit is geen yoga in H&M-legging in het Vondelpak, misschien is dat de conclusie. Dit is hardcore spiritualiteit. Marcel heeft me laten wennen aan zijn eigen gedachtegoed, maar participeren met zijn geestverwanten gaat momenteel te ver. Ik zie de groei van mijn eigen spiritualiteit niet als uitgangspunt, maar ik zou op zijn minst ontvankelijk willen zijn. Het lijkt alsof ik bij voorbaat al in mezelf teleurgesteld raak. Alsof mijn fysieke en culturele tegenstelling met deze fragile, kleurrijke jongens en meisjes het onmogelijk maakt om geloofwaardig geïnteresseerd te zijn. Een Hollandse Koe heeft geen intenties die ze met tabak in een vuurtje kan leggen. Zij heeft melk, en van melk maak je kaas.

Aanstaande woensdag is er weer een cirkel van liederen. Alhoewel ik er tegenop kijk, wil ik op zijn minst proberen om geïnspireerd te raken. Of nee, niet eens, dat is precies waar het verkeerd gaat.
Ik wil daar zitten en niet aan spruitjes denken. Dat is alles.