En nu ben ik er verdorie klaar mee. Ik wil een douche. Geen douche op fietsafstand van een sporthal aan de andere kant van het dorp, die nu en dan de kleedkamers sluit wegens misbruik door niet-leden. Geen soort-van douche in een idyllisch stroompje ijskoud gletsjerwater. Geen washandje dat met een lading zeep heus het een en ander schoon schrobt.
Ik wil een douche in HUIS, binnen een paar overdekte stappen, dat je aan een knop draait en er zielig veel warm en kraakhelder water uit stort, net zolang als ik durf weg te dromen onder de stroom van bewuste verspilling. Zo’n douche wil ik.

Ik walg van mezelf zodra ik hier weer moeilijk over dreig te doen. Geen douche! Ruby, wat een leed! Je bent vast de enige op deze aardbol die soms geen toegang heeft tot een douche! Nu moet je plakkerig van het zweet je bed in, wat zal je eveneens ongedouchte vriendje daar wel niet van vinden!
Het vriendje is de kunst van dit leven eigen en heeft er hoogstens problemen mee dat ik per zoutlaag afstandelijker word. Stinken doen we overigens niet. Chamonix is erg geciviliseerd. De occasionele licht geurende passant wordt vergeven omdat zijn lycra activewear verraad dat ‘ie net een rondje om de Mont Blanc heeft gerend. Het alpinerende volk mag daarbij best wat wilde trekken vertonen. De echt meurende eventueel dakloze of bezopen bevolking wordt daarentegen systematisch buiten de vallei gehouden – hoe ze het doen weet ik niet, dat vraag ik me al af sinds mijn aankomst in Chamonix. Hoe dan ook, schone kleren, dat washandje met die zeep en een contract met de spuitdeo laat je ongemerkt opgaan in de brandschone toeristenmassa.

Desondanks hunker ik naar een douche. Ik ben zo verschrikkelijk gewend aan de luxe dat ik het, zelf nu ik al grofweg een jaar in een busje woon, nog steeds mis om even snel de ellende van mijn huid te spoelen. Om vlug herboren te worden. Een douche geeft je in een handomdraai een nieuwe start, een frisse gemoedstoestand, en nu moet ik daarvoor, als ik uitgeput ben van een alpine tocht, op de fietst richting de sporthal stappen. Van alles wat in de bus ontbreekt, mis ik de douche het meest. Het gebrek aan opbergruimte, bewegingsvrijheid en zelfs een toilet is overkomelijk in vergelijking met het gemis van dat kleine walhalla aan warm, helder, stromend water.

Nu is Marcel een held. Hij is een knutselaar, nestbouwer, kunstenaar en zoals ik al zei: Hij beheerst dit type leven. In de tijd waarin ik me ernstig en filosofisch afvraag hoe ik in mijn semi primitieve situatie terecht ben gekomen, heeft hij al een gootsteen gekocht. Een solarpanel op het dak gemonteerd. Het opbergsysteem gerenoveerd. Een douche gebouwd.
Gister heb ik het voor elkaar gekregen om hem twee uur lang als zure pruim te vergezellen omdat de douche in de sporthal inderdaad weer eens gesloten was. Toen wees hij me erop dat de bus gewoon een warme douche had. Even wat water op het fornuis zetten, de waterpomp aansluiten en onder de douchekop gaan staan.

Daar stond ik dus, ’s avonds om elf uur in mijn blootje op de parkeerplaats naast de bus, met het haar vol shampoo onder de uitgestrekte arm met douchekop van Marcel. Mijn nestbouwer kon me tegenwoordig ook van een douche voorzien en ik moet zeggen: dat was een van de beste douches die ik ooit heb gehad.