Mag ik terug in de tijd? Een week, om precies te zijn?

Is het werkelijk voorbij?

Afgelopen week mocht ik mee met de hoogalpinereis van de NKBV naar Gran Paradiso en Mont Blanc, met als bedoeling daar een verslag over te schrijven dat volgend jaar in de Hoogtelijn verschijnt. Mijn eerste journalistieke opdracht en een week lang in het hooggebergte: Beter krijg ik het bijna niet. Maar hoe zoiets werkelijk uitpakt, daar had ik dan weer geen idee van. Hangt er een beetje van af met wie je bent.

Acht paar voetjes liepen op een zondagmiddag richting Gran Paradiso: Een fotograaf, twee deelnemers, twee Oostenrijkse gidsen, de vader en het zusje van een van hen en ikzelf – in rol van deelnemer en journalist. Dat die vader en dat zusje mee zouden gaan was niet helemaal gepland, maar de Oostenrijkse gezelligheid was een aangename verassing. Voor mij apart had die gids zijn hele familie uitgenodigd. Zijn hele vallei.

Hoe die reis precies is verlopen ga ik natuurlijk nu niet zeggen. Dat lees je wel in de Hoogtelijn.
Maar ik kan best loslaten dat ik intens genoten heb van elke dag die ik met de groep op hoogte heb gezeten. Dat je het moet treffen met je cursusgenoten en de gidsen zal best waar zijn, maar op wonderlijke wijze word ik altijd in de cursus gegooid met een stel helden. Oostenrijkers lijken bij voorbaat een succes (misschien moet ik mijn land van bestemming aanpassen) en het Nederlandse bergvolk was ook dit keer gewoon heel cool. Interessant, avontuurlijk en gezellig genoeg om uren aan loze tijd ongemerkt mee te overbruggen. Hoe belachelijk sentimenteel het ook klinkt, het is altijd een beetje tragisch dat ieder naar afloop een andere richting inloopt. Hoe loopt het nu af met hen? Mag ik dat ook weten?

Ik was dan wel mee in een soort officiële gedaante, maar uiteindelijk heb ik gewoon onprofessioneel veel plezier gehad. In het begin plaatste ik mezelf nu en dan met pen en papier in relatieve afzondering, maar daarna dacht ik: Ga nu maar gewoon ervaren, Ruby. Daar komt het beste verhaal uit voort.
Als dit het begin van mijn journalistieke carrière is, dan had ’t zo mogelijk niet mooier gekund. Met dank aan de NKBV, een stel grenzeloos mooie bergen en met name die zeven paar voetjes waarmee ik zomaar even op de Mont Blanc stond. (Dat succes heb ik vast verraden).