Het regende in La Grave. Ondertussen regende het ook in Briançon, Gap, La Berarde en zelfs in Chamonix. En in het Zuiden, daar regende het ook.
(En in Nederland ongetwijfeld ook)
We waren zo verplicht om binnen te blijven als vroeger, op de knutseldagen. Ik kreeg een excuus om weer met bus en al bij Fieke op bezoek te gaan, Roel deed zaken, Marcel kon verder aan zijn skischoenproject en Fieke zelf vond het heerlijk om voor het eerst in maanden weer te huismussen, want al die zon had haar dag in dag het huis uit gejaagd (of verleid).

En dus zaten we allemaal achter onze boeken, laptops, gitaren en skischoen. Ik schreef aan een liedje met Fieke terwijl zij vorderde in haar boek en Marcel maakte hoog bovenin de hooischuur progressie met chemicaliën. Naast het huis graasden de babykoeien onder een hemel zwaar van wolken en donkere kleuren.

Op het hoogtepunt van creativiteit besloten we naar Gap te rijden om daar een tatoeage te laten zetten. Was het minder willekeurig geweest, dan had ik hier nooit met een vlinder op mijn arm gezeten.

Het idee achter de tatoeage: Toen ik in Amsterdam studeerde zat ik vaak in de trein. Naar mijn ouders, denk ik toch, of misschien een stukje verder naar Suus of Jaap. Eens kwam er een vrouw drie hokjes verder zitten, in een supervolle trein met heel veel andere vrouwen en mannen en kinderen. Ik weet niet waarom ze zo ongelofelijk cool was, maar ze zag er precies zo uit als ik eruit wilde zien. Zoals ik niet eens wist dat ik eruit wilde zien, zo overdonderend exact zag zij eruit zoals ik eruit wilde zien.

De kleren, de haren, de manier van bewegen: Niet heel hippie maar toch stiekem hippie, alles heel ongekunsteld, natuurlijk en toch zo verschrikkelijk stijlvol.

Ik heb haar toen een tijdje gadegeslagen (door de drukte was dat geen probleem) en op een gegeven moment zag ik ook de tatoeage die zij op haar arm had. Een vlinder, gewoon bovenop haar onderarm. In blokjes. Een blokjesvlinder.

Ik heb nooit gedacht dat het nemen van die tatoeage de voorwaarde was om net zo cool als de vrouw te worden, maar ben die vrouw noch de tatoeage ooit vergeten.

Later heb ik hem nog eens op een groot kartonnen bord geverfd en op mijn kamer gehangen.

Om zeven uur ’s avonds zat ik voor een bendeleider die het vak in de gevangenis had geleerd en nu een vlindertje op mijn arm zou graveren. Er vooral niet te veel over nadenken.

Marcel had de vlinder een paar maanden geleden geschetst op basis van mijn herinnering en zijn eerste doodle ervan was perfect. Die doodle zal dus altijd op mijn arm blijven, dacht ik zonder te voelen (alles wat ik voelde wat dat prikkende geknabbel aan mijn arm).

Altijd, dus op al mijn sollicitaties, verjaardagen, begrafenissen en bevallingen.

Fieke wilde een puntkomma laten zetten. Ze hoefde de symboliek erachter niet uit te leggen, niet eens de functie van een puntkomma in een zin, maar nadat de bendeleider willekeurige patronen op haar enkel had getekend moest ze toch wel even omschrijven hoe een puntkomma er dan precies uitzag. Toen tekende hij een puntkomma met de staart de verkeerde kant op. Het ging goed toen Fieke haar smartphone met een foto van een puntkomma naast haar enkel legde. In de gevangenis hadden ze geleerd hoe ze elkaar met casettebandjes en naalden vol konden tekenen, buiten deze praktijk om hadden ze misschien niet zoveel tijd over gehad om te lezen of te schrijven. (Ik moet oppassen met dit soort opmerkingen want gegarandeerd zitten er taalfouten in dit stuk. Die puntkomma interesseert die man geen zier, maar mij wel.)

Een vlinder en puntkomma rijker kwamen we ’s avonds terug in het huis, nog steeds onder die zware wolkenhemel, en toen ging het leven gewoon door. We aten taco’s met de vlinder en puntkomma, keken daarna een film met de vlinder en puntkomma en vielen ’s nachts in slaap met de vlinder en puntkomma.

Driemaal raden wat er de volgende morgen nog steeds op ons lichaam stond getatoeëerd.