Na het lezen van mijn laatste blog stuurt mijn moeder me een email.
Ze omschrijft die dingen in het leven die ik zou missen als ik er nu per ongeluk uit zou stappen. Liefde, zegt ze, een gezin, een hond.
Ze omschrijft ook die dingen die het leven zou missen als ik er nu per ongeluk uit zou stappen. Mij. Haar dochter. Het geheel van wat ik ben geworden.

Dood is dood, denk ik altijd. Maar nu ze me wijst op hetgeen ik zou achterlaten realiseer ik me dat ik me nog niet in het definitieve van de dood bevind, maar in het potentieel van het leven. Ik zie de groei, ik zie de liefde, ik zie de mogelijkheid om te worden wie ik wil zijn.
En alhoewel dood nog steeds dood is wil ik liever langer leven.
Zo lang mogelijk en zo voorzichtig mogelijk bergen beklimmen.
Zoveel mogelijk van de mensen in mijn leven houden.
Van mijn moeder en vader, zus en broers, vrienden. En die hond.
Ik wil leven en leven en leven en leven en leven en als ik onverhoopt toch moet achterlaten dan zal dat het mooiste wezen dat zo mogelijk kon zijn.