De weken aan het eind van het schooljaar stonden onvermijdelijk in het teken van de zesde klas die examen deed. Ik vond het magisch, zo’n gigantische groep die een zenuwslopend ritueel onderging waarnaar ze zes jaar hadden toegewerkt. Mijn broer eerst, mijn zus daarna, het jaar boven me en toen kwam het dichtbij. Wat gebeurde daar toch? Wat ging er door hen heen?
Ik kan me nu alleen nog maar bedenken dat het heel leuk was, want we waren allemaal speciaal en iedereen keek naar ons, massaal in de examenboot en massaal emotioneel bij de uitslag.

Marcel kwam zondag aan in Chamonix voor het toegangsexamen voor de Franse gidsenopleiding. Maandagmorgen stond hij met een hele verzameling ambitieuze alpinisten op de oprit van het ENSA gebouw, hem kennende vrij zenuwachtig, in zijn hoofd waarschijnlijk de verslagen van zijn tochtenlijst op repeat. Die middag had hij een gesprek en die avond moest hij zijn naam terugvinden op een lijst. Zo niet, dan was hij niet geslaagd voor het modelinge gedeelte van het examen en zou hij volgend jaar opnieuw moeten proberen.
Superblij liep hij ’s avonds Chambre Neuf binnen, want hij stond op de lijst.
De volgende dag vroeg verzamelde zich wederom een groep ambitieuze alpinisten, ditmaal voor de pistes van Le Tour, met hun ski’s in de hand en een gezonde dosis adrenaline in het lichaam. Ik was die dag zelf in de bergen en had geen idee hoe Marcels afdaling was verlopen. Pas rond tienen kreeg ik hem te pakken. Ik hoorde het meteen aan zijn stem: hij was niet door.
Shitzooi.
Waarom niet? – vroeg ik hem. Er was iets mis met zijn balans in een specifieke bocht – één enkele bocht – en op een ander moment had hij zijn been te ver gestrekt.
Hij was moe geweest en had ook een probleem met zijn schoen, die halverwege de afdaling op wandelstand schoot. Maar het was geen probleem, volgend jaar zou hij het gewoon weer proberen. Weinig mensen worden toegelaten bij de eerste poging, stelden ze hem gerust.

Afgelopen dagen voelde ik me weer zoals op de middelbare school, met een generatie boven me die het lot ondergaat dat mij nog te wachten staat. Ik ken veel klimmertjes in Chamonix die in het gidsentraject willen komen. We werken allemaal naar hetzelfde toe: een groot mythisch examen waarvan de werkelijke inhoud zich alleen op de dag zelf zal tonen.
En dan zijn er de verhalen van de degenen die het al hebben doorgemaakt.
En de twijfel: Ga ik dit kunnen?

Als Marcel het skiexamen niet doorkomt, dan wens ik mijzelf veel succes. Hij wist niet dat ze zo ernstig op de technische details zouden letten, of dat hij een honderdtal ijzige moguls moest doorskiën, of dat hij al zo moe zou zijn bij de start van zijn afdaling. In mijn ogen skiet Marcel alles, als een hertje door de weide, maar van techniek heb ik geen idee. Zijn advies: Ga in godsnaam na wat ze precies willen en train op niets anders dan dat. Geen gekloot op de piste, geen gejengel off-piste, maar een structuur aan lessen die ons omvormt tot ENSAskiërs. In andere woorden: Doe je examenopgaves. Werk netjes de boekjes door.

Ik heb nog een jaar om me voor te bereiden.
Dat is lang, maar de grillen van de sneeuw nemen daar een aanzienlijke hap uit.
Ik heb een plan van aanpak nodig. Ruby, terug naar school.
Gelukkig is dit de allercoolste school ooit en deert het me niet écht als ik nog een paar jaar blijf zitten.