Maart is al flink op weg, wat betekend dat ik aanzienlijk minder dan twee maanden heb om mijn toekomst uit te dokteren. Wat staat er vast? Mijn werkcontract loopt tot eind april en mijn huurcontract tot eind mei. En dan?
Dan ben ik toch wel heel erg vrij.
Hoe vrij?
Ik kan nog steeds besluiten om een dokter te worden. Of de rest van mijn leven in Chamonix blijven, gewoon, door niet op te letten. Ik kan al mijn spullen verkopen en reizen, zeven kinderen krijgen of verwoed op zoek gaan naar de zin van het leven.

Ik heb een beetje het gevoel alsof het regent buiten en mama suggereert om aan de keukentafel te gaan knutselen. Met een groot wit vel en een schaar en verschillende kleuren stiften. Hier, Ruby, tijd om je leven bij elkaar te knutselen.
Ik denk dat ik dan eerst een grote auto zou tekenen en die zou uitknippen, met mijn eigen hoofd geschetst achter de ruit van de bestuurder. En dan zou ik misschien een berg van allemaal propjes en lijm maken en de auto aan de voet parkeren. En dan zou ik van satéprikkertjes een kruis maken, die in de top prikken en daaraan een kaartje hangen: Toelatingsexamen berggids 2018.
Dat is het wel.
Klaar met knutselen.

Ik ben al twee jaar weg uit Amsterdam en voel al twee jaar lang de vrijheid door mijn lichaam gieren. Het feit dat ik mijn nabije toekomst een beetje bij elkaar kan gaan zitten knutselen maakt me zielsgelukkig. Ik heb geen aversie tegen vastigheid, maar ben vooral verliefd op het aanmodderen. Proberen.
En nu ga ik proberen om mijn rijbewijs te halen en berggids te worden.
Ik moet me alleen nog even over de details buigen. Zoals: Waar ga ik wonen na mei, hoe ga ik mezelf financieren na april, welke tochten moet ik maken, hoe krijg ik mezelf op niveau, wie wil ik om me heen hebben en wanneer kan ik nou eindelijk een hond nemen?