Vrijdag: Het dal ziet weer groen, duidelijk de voorkeurkleur van deze winter. Boem en er ligt weer een bak sneeuw. Boem en het is weer verdwenen.
Een föhnwind blaast zo hard door het dal dat ik me aan een lantaarnpaal staande moet zien te houden. Hekjes en poorten klapperen, van alles vliegt over de grond. Ik vraag me af of de bussen rijden, de liften zijn in elk geval gesloten. Ondanks de wind steken hardlopers hun kop weer om de hoek. Want ja, de paden zijn sneeuwvrij en niets dreigt eraf te vriezen.

Dinsdag: En nu? Nu ploeteren we ons door een halve meter sneeuw, gewoon in de vallei. De liften zijn wederom gesloten, sommige omdat de weg naar het skigebied lawinegevaarlijk is, anderen omdat het skigebied zelf weggevaagd kan worden. Alleen Les Houches is open, waar heel lokaal Chamonix zich vandaag concentreert.
Ik wou dat ik mijn familie even terug kon halen, weg uit hun vlakke landschap en hier weer in de straten. ‘Kijk, dit is Chamonix in winterjas.’
Zij kennen het alleen in zomerhemd.

Wat kijk ik uit naar de lente, de lange dagen met alleen wat oudjes op de pistes, de zon hoog in de hemel en lentesneeuw in de bergen. Lange skitouren en het dorp vol met laveloze seizoensarbeiders die het beste maken van hun laatste tijd samen.
Ga je nu blijven, sneeuw?