Het lijkt erop dat ik eindelijk tijd overheb voor de bergen. Voor skitouren en ijsklimmen, in plaats van voor kopzorgen over een stel negentienjarigen dat te brak is om hun diensten te draaien.
Het skitouren voelt als een cadeautje dat uit de hemel is gevallen. Chamonix is weer eens in de war en straalt alsof het zomer is, grasvelden die overal tevoorschijn komen in Februari, kreten van wanhoop van freeriders die hun ei niet meer kwijt kunnen. Maar wij gaan gewoon de bergen op en vinden daar ons geluk. Lange afdalingen over sneeuw die er prima aan toe is. En verbrandde gezichten, want ook in het hooggebergte is het zomer.
Omdat ik nog steeds een groot deel van mijn lijst moet afstrepen, is het belangrijk dat er nu en dan weer iets valt. Maar afdwingen kun je het niet en de tochten die we nu maken zijn zo mooi dat ik moeiteloos kan afwachten.

Ben en ik hadden beiden een reeks vrije dagen, wat ons de ruimte gaf om naar Cogne te gaan. Een paradijs voor ijsklimmen in Italië waar de condities in orde leken te zijn. Even niet skiën om de benen de kans te geven om te herstellen.
Cogne bleek heel erg mooi, veel te mooi om zo op de bonnefooi heen te gaan. Rustig, weids en besneeuwd, lange watervallen aan beide zijden die vroren in de koude nachten en druppelde in de zomerzon. We bladerden door de topo’s, liepen tussen de berggeiten en vonden twee leuke routes, een gemakkelijke op de eerste dag en een uitdaging op de tweede. Dus, ijsklimmen. Welk ijs kunnen we vertrouwen? Stort dat hele ding dadelijk in elkaar? Hoe beweeg je je hierlangs omhoog?
Sogno di Patagonia hadden we vooraf in het gidsje zien staan, maar was in realiteit aanzienlijk dunner en indrukwekkender. Ben bibberde zijn weg langs de eerste pilaar en ik volgde onzeker in zijn treedjes. Voor ons beide is er nog veel winst te behalen, maar ook het ijsklimmen is een geschenk uit de hemel. Een mentale uitdaging die tussen al dat ijs zo surreëel in de herinnering beland dat ik er nog steeds met ongeloof en geluk aan terug denk.

Als er tijd over is voor de bergen, dan verandert mijn dagelijks leven keer op keer in een droom. Dit is zo bijzonder. Ik kan niet dankbaar genoeg zijn.