De manager is de tent uit gelopen. Wat nu? Tsjah, we hebben nog wel wat rondlopen. Ruby bijvoorbeeld.

Ik was even bang dat ze écht dachten dat ik de bar kon managen. Bovenop het fulltimecontract dat ik al had, gewoon, voor en na het werk eventjes wat dingen regelen. De eerste week in mijn nieuwe rol (functie? nee, niets in mijn contract is gewijzigd) merkte ik hoe de blik van boven veranderd was; misschien maakte ik die illusie deels, maar het kwam ook naar voren uit opmerkingen. Ruby, wat is dit. Waarom sluit je al. Waarom nog niet. Waarom zijn de WC’s niet schoon. Waarom doet Pietje zijn werk niet goed, waarom heeft Marietje de peuken niet van het terras gehaald.
Hoe meer ‘verantwoordelijkheden’ ik toegeschoven kreeg, hoe zinlozer het allemaal leek. Hoe mooier vooral de bergen buiten werden. Dat Seb stiekem een biertje had gedronken, dat er dingen niet correct werden aangeslagen, dat Lex een grote mond opzette tegen een arrogante Franse dame, dat de biertank lekte en er NOOIT werd schoongemaakt ONDER de koffiemachine, het kon me met de dag minder schelen. Neem een biertje, Seb, neem er twee als je wilt.

Het is contrast is misschien te groot. Buiten, op ski’s, met die reuzen naast me, ben ik zo vrij als in alle clichés. Vrij zelfs van mijzelf, cultuur, vrij van mijn eigen gedachten. Een bolletje van toevallig leven dat naar beneden suist. Stuitert.
En zodra ik de deuren van de kroeg binnenloop is elke minuscule conventie mijn acute probleem. Het is een spel dat best heel leuk kan zijn, maar niet met de intensiteit en het ernstige karakter waarmee het gespeeld wordt. En met name niet in mijn vrije tijd, wanneer de bergen er stilletjes bijstaan.

En dus zei ik na een week: Ik wil dit niet doen.

We hebben inmiddels een soort balans gevonden die goed lijkt uit te pakken. De balans die zich vooral moet herstellen is die in mijn eigen hoofd, waarin ik mijn prioriteiten hun gewicht terug moet geven. Veertig uren werk en de rest: bergen (en liefde en schrijven en grenzeloos gelukkig zijn enzo). Buiten werk tijd is er dus geen ruimte voor gedachten aan de organisatie van de drankkelder of het functioneren van de nieuwe bar-back (die we vergelijken met de levende boomstammen van Lord of The Rings omdat hij zo lang en traag is).

Ik droom er overigens wel een beetje van om op een dag mijn eigen bar te hebben, waarin ik alle conventies zelf bepaal. Niet dat het daar dan een smerige bende zou worden, ook daar zou ik de onderkant van de koffiemachine schoon willen zien. Maar de rest zou zo supercool en interactief en iedereen-blij zijn dat het een klein offer is om elke avond even met een doekje onder die machine door te gaan.