Soms droom ik overdag. Als de straten en daken onder een laag sneeuw liggen en ik op weg ben naar de bergen, dan heeft het moment weinig nog met de realiteit te maken. Ik raak los van mijn concepten en de tijd alsof ik toch stiekem een pilletje heb genomen. Dan drijf ik langzaam weg naar een wereld waar geen wetten gelden en ik de vrijheid vind die ik zocht toen ik naar Frankrijk emigreerde.

De sneeuw, ik denk dat het is omdat het wit is. Ik heb helemaal geen uitleg meer nodig als ik op mijn ski’s naar beneden glijd. Geen reden om naar boven te klimmen noch om terug te gaan.
De bergen zijn zo ongelofelijk mooi als het ijs aan hun wanden plakt dat ik wel kan huilen als ik naar ze kijk. Het is eng om zo te dromen, want dan zou je zeggen dat je ook weer wakker wordt. Maar dat is nu net wat ik geleerd heb: Voor mij bestaat de luxe nog steeds om hiervoor te kiezen. Dromen is een optie.