Het is toch wel vreemd, zo’n skioord zonder sneeuw. Iedereen probeert er het beste van te maken, maar het lijkt toch op een geflopt feestje. Een discoavond zonder muziek of een diner zonder eten. Op zich zijn mensen er nog best wel goed in, optimistisch en vastberaden, ook zonder sneeuw een wintersport. Met goggles die zeker niet nodig waren tijdens het ontbreken van een sneeuwstorm naar de après-ski. Spuitkanonnen die de wereld redden.
Maar het blijft treurig.
Dat voel je maal dertig als de sneeuw dan eindelijk valt: De reden van bestaan is met vertraging gearriveerd, de saisonniers begrijpen weer hun rol en het straatbeeld van Chamonix kan met fatsoen de wereld in gaan.

Wat is het nu, een winter met pech of opwarming van de aarde?

Laatst had ik een gast aan mijn bar die zich verschrikkelijk druk maakte om de rietjes die ik in alle drankjes stopte. Ik kon daar echt even niet bij, je bent in een tent waar geconsumeerd wordt, ga weg met je rietjesprobleem als je zo nodig wodkacola’s wil drinken.
Nu denk ik, tsjah.
Misschien moeten we maar beginnen met de rietjes.