Het is soms gevaarlijk om op mijn blog over Marcel te schrijven. Met een beetje google translate kan hij vrijwel alles volgen, maar ik weet dat hij daar geen zin in heeft. Hij heeft nooit expliciet gezegd dat hij het vervelend vindt als ik over hem blog, noch dat hij de inhoud van mijn teksten vertrouwt.
Maar ik weet dat mijn eigen bereidheid om mezelf online bloot te geven niet voor hem hoeft te gelden. Daarbij ben ik de schrijver. Het is mijn representatie van hem, niet de zijne.

Toch is het lastig om me ervan te weerhouden. Hij was mijn constante metgezel sinds de dag dat ik met hem was, we overleefden op vier vierkante meter, volledig veroordeelt tot elkaars aanwezigheid. Veel van mijn avonturen en levenslessen waren direct aan hem verbonden.
De laatste maand leefde ik zijn leven in Olot, zijn vrienden, natuur, huishouden, ritme. Wanneer ik schreef over Catalonië, schreef ik over hem. En nu, omdat we van radicalen houden, heb ik geen idee wanneer ik hem weer zie. Twee veeleisende seizoenbanen, twee afwijkende fulltime roosters en een aantal grote bergen tussen ons: Dat zal een hoop geen-Marcel opleveren, een nieuw soort relatie, en dus wederom de behoefte om (over hem) te schrijven.

Ik kan hem in elk geval geen kwaad doen door me uit te laten over de hoeveelheid waarin ik van hem houd of hem mis, want als hij zich laat afleiden door de Zwitserse dames, dan ben ik slechts diegene die een flater slaat.
Missen doe ik overigens nog niet, maar de wetenschap dat zijn afwezigheid wat fundamenteler dan gewoon is, doet hem exponentieel stijgen in waarde.
En hij was al veel waard.
Veel meer dan dat ik veilig op mijn blog kan rond blèren.