Voor het eerst sinds April 2016 ben ik weer eens alleen thuis. Mijn schoonfamilie is op pad, Marcel inclusief.

Donderdagavond was ik met al het Catalaanse gekakel in mijn nieuwe appartement in Les Bossons (Chamonix) getrokken. Mijn huisgenootje Adria werd uit de slaapkamer gekickt zodat papa en mama Marcel in het grote bed konden. Het appartement dat ik slechts kende van de bezichtiging en in mijn fantasie had vastgelegd als mijn stekje voor het winterseizoen, werd het decor van een familie op doorreis naar Zwitserland.

Daar zat ik dan, ’s ochtends aan de thee, al mijn spullen nog in tassen verspreid door de woonkamer en vier Catalanen die iets met de dag moesten aanvangen. De sneeuw in Chamonix had het ernstig laten afweten, waardoor de evidente activiteit van het skiën zich plotseling terugtrok als hoofdzaak en we de ouders maar in de wandelschoenen zetten.
Ik had Marcel graag even voor mijzelf gehad voordat hij aan zijn winterseizoen in Zwitserland begon, maar kwam erachter dat mijn eigen wensen ten onder zouden gaan aan de groepsdynamiek.

Alhoewel, de moeder van Marcel was zowaar jarig en er waren twee dingen die ik zeker wist: Dat de mannen van het gezin daar redelijk snel aan voorbij gingen en zij, de koningin van het zichzelf wegcijferen, stiekem stond te springen om aandacht. En dus kon ik mijn ei redelijk kwijt in het organiseren van een verassingsfeestje. Ik kocht ballonen, cadeautjes, eten en nodigde onze oude vrienden uit, die langzaamaan Chamonix binnen waren gesijpeld en in principe niets van doen hadden met de moeder van Marcel, maar elkaar graag weer zagen.

Het was een opvallend vreemde situatie. Het nieuwe appartement, de drukte, de moeder, ikzelf. Ik dacht dat ik daaraan zou wennen, maar zodra je het leven zelf de controle geeft blijf je je verbazen.

En nu ben ik alleen thuis. Het appartement is gigantisch. Marcel is weg.
Ik pak mijn tassen uit, zet een pot thee die ik met niemand hoef te delen en drink in stilte.
Alhoewel; ik hoor het lawaai van het skiseizoen in mijn toekomst, de gillende Zweedse rijkaards, het gezoem van de pistes, de spanning van de alpinetochten en het gemis van mijn vriendje.
Maar het huis heeft een balkon en vanaf daar zie ik de bergen, die het geraas verstommen en me terugzetten waar ik ben. Tussen hen. Alleen thuis.