Ik heb nog twee dagen voordat ik begin met aftakelen. Ik geloof dat iemand me dat eens vertelde, dat je cellen op je vijfentwintigste een beetje achterover gaan leunen. En ik zie het al in de spiegel: kleine rimpeltjes rond mijn ogen.

Iemand anders vertelde me dat de meeste dodelijke alpine ongelukken plaatsvinden bij jonge alpinisten, de onervaren garde van onder de 25. Eerst vertaalde ik dat in: Ok, als ik de 25 haal, word ik oud. Na mijn ongeval werd het meer: Mwah, waarschijnlijk word ik niet ouder dan 25.

Nu de 25 twee nachtjes verder ligt, denk ik dat gewoon op deze planeet aan mijn verjaardagstaart zal zitten. De risico’s waaraan ik me morgen en overmorgen blootstel zijn onschuldig: De bomen langs de piste, de scherpe nagels van de buurkat en een overdosis aan gezond eten.

Ik denk eigenlijk dat mijn 25jarige leven iets gevaarlijker wordt, want ik heb vriendjelief deze winter niet om me langs de gletsjerspeleten en lawinecouloirs te leiden, want die heeft een contract in een superluxe hotel in Zwitserland.
Misschien moet ik mezelf voor mijn verjaardag maar een lawinepiep en een off-piste handleiding cadeau geven.

Hoe dan ook, ik zei eens tegen mijzelf dat ik een groot feest zou vieren de dag dat ik 25 werd, omdat ik dan van de Goden het toppunt van mijn fysiek had mogen bereiken. Het probleem is nu dat al die 25 jaren ertoe hebben geleid dat mijn vrienden en familie zich overal en nergens bevinden en ikzelf luxeleef in een geïsoleerd stadje in Spanje (met de buurkat).
Mijn grootste vrienden hier zijn de ouders en vrienden van Marcel en de duizenden varkens die dagelijks naar het slachthuis aan de rand van de stad worden gebracht (want het dorp is groot geworden met de productie van varkensvlees).

Zijn vrienden beginnen overigens al kaal te worden; het bewijs dat de aftakeling inderdaad toeslaat in de tweede helft van de twintigerjaren.

Het beste aan 25 worden zal dus niet dat grote feest zijn, maar ik heb wel een groot eenmansfeest te vieren. Namelijk: de realisatie van het feit dat ik ontzettend veel zin heb in de volgende 25 jaar. Ik zal een coole oude vrouw worden, zo één waarvan elke afzonderlijke rimpel bevestigd dat het bestaan een zegen is geweest (want eerlijk is eerlijk, mijn bestaat tot nu toe was niets anders) en elke nog blonde tevreden afwacht tot ‘ie grijs wordt.