Mijn nieuwe blauwe broek is niet nieuw meer. Soms vergeet ik dat, dan denk ik: Nee Ruby, niets kopen, je hebt net die blauwe broek gekocht. Die kocht ik namelijk vier jaar geleden bij de Bever in Amsterdam. Het blauw is inmiddels vaal groenblauw, als een mossig onderwaterleven door een duikbril. Het eerste seizoen zette ik er drie keer mijn stijgijzers in. Het laatste seizoen heb ik de omtrek van de pijpen gehalveerd, omdat ik er nog steeds regelmatig mijn stijgijzers inzette.
Nu past de broek niet over mijn skischoenen meer. En erin irriteert.
Kortom: Ik mag van mezelf de vale broek vervangen.

Wat een opluchting, want ik voelde me al tijden niet meer cool. Het afgelopen seizoen was het prima om niet-cool over de piste te gaan, want ik wilde zo pretentieloos mogelijk mijn debuut in de skiwereld maken. En dus niet met lichtgewicht bindingen en carbonschoenen en tweedelige GoreTex op de groene piste mijn evenwicht verliezen.
Inmiddels heb ik juist het idee dat een outfit iets kan doen voor mijn zelfvertrouwen. In andere woorden: ik zwicht voor het consumeren, de Ferrari.
Ik moet daarbij zeggen dat ik helemaal gek wordt van tape, touwtjes en elastiekjes om dingen bij elkaar te houden. Als het even kan houd ik liever mijn aandacht bij de afdaling dan bij de afbraak van mijn materiaal.

Maar waar ligt dan de balans? Ik wil zo graag sparen voor dat huis, echt waar, en alle relatief kleine beetjes die ik in mooie dingen stop duwen het huis verder naar de toekomst. Ik kan voor mijzelf nauwelijks meer uitmaken of ik ‘erin trap’ of gewoon iets koop dat ik nodig heb.
Nodig heb in de zin van ‘het bewaken van mijn eigen humeur’, want in feite heb je het allemaal niet nodig. Als je maar zen genoeg bent neem je genoegen met twee houten latten en de wollen trui van je oma. Als je zen genoeg bent hoef je niet eens te skiën.

Goed, ik ben naar de winkel gegaan en heb een Milletbroek en een Monturashirt gekocht, voor het absurde bedrag van 260 tezamen. Het ziet er superfancy uit, ik zou niet opvallen tussen de lichtgewichten van Pierre Menta.
En nu?
Nu droom ik van een geldboom in de achtertuin om al die andere dingen ook aan te schaffen en een imaginair touw om dat huis in de toekomst dichterbij te halen. Nieuwe skischoenen, gordel (ik draag nog steeds mijn allereerste gordel), skistokken, het hele lawinepakket, een gletsjerbril, een horloge met gps, handschoenen, een 30l tas, er is geen einde, er is echt geen einde.