Twee avonden geleden stormde het in Olot. Vanachter het woonkamerraam zagen we de lijnen van de bliksem keer op keer de grond in gaan. Micha was nog buiten. Hozen, wind, een ongelofelijk schouwspel gedurende de avond. Na het kalmeren van de storm vond Marcel’s moeder het arme kattebeest op het dakterras. Half haar gewoonlijke taille omdat ze zo doorweekt was.
We hebben haar maar in een dekentje op de verwarming gelegd.

Het eerste wat Marcel deed toen hij gistermorgen opstond was met de verrekijker een blik op de Pyreneeën werpen.
Wit.

Het gekke is dat het heel hard heeft gesneeuwd in Chamonix en we het sneeuwparadijs per ongeluk ontvlucht zijn. Maar nu lag er plotseling sneeuw in de achtertuin en moest er acuut geskied worden. Ik had niet eens de spullen; mijn skischoenen (nieuw: 15 euro op een tweedehandsbeurs) lagen nog in Chamonix en mijn ski’s (40 euro op diezelfde beurs) ter reparatie in een winkel in Olot.
Ik kon de skischoenen van Marcel’s vader (maat 43) lenen. In combinatie met mijn oude ski’s (Scotts, mijn derde paar ski’s in feite: afgedankt door een skiverhuur en opgeknapt door Marcel) had ik in ieder geval een excuus voor als ik het skiën verleerd was.

We waren laat. Om vier uur pikten we buddy Adria op en vertrokken we richting Valtar, een skioord aan de Spaanse zijde van de Pyreneeën.
Adria werd langzaamaan zenuwachtig.
Marcel was hyperactief.

De zon was ruim uit de vallei toen we de parkeerplaats onder het skigebied opreden. Shit, hoe moest dat ook al weer, die peau de foc? Hoe liep je omhoog zonder naar beneden te glijden? Hoe deed je die kickturn? Of, hoe deed je die kickturn met een miniem beetje elegantie?
Kou in mijn luchtwegen. Bevroren vingers, een loopneus, gloeiende wangen, een van de mooiste zonsondergangen die ik heb gezien in de bergen. De lucht achter ons kleurde integraal zonder ons medeweten. We draaiden ons om en zagen het uitzicht in tweeën gedeeld; een knalroze bovenkant en spierwitte onderkant.

En toch, het was eventjes heel dramatisch. Wat had ik nu eigenlijk gedacht, dat ik na een jaar skiën klaar zou zijn voor het gidsenexamen? Was er op zijn minst iets over gebleven van het afgelopen seizoen? Kon ik opnieuw beginnen? De jongens liepen ver voor me, ik kreeg de bochten nauwelijks voor elkaar, hoe zou ik naar beneden gaan? De piste was keihard en spekglad. Frustreer je niet, Ruby, het komt wel.
De schoenen waren zo groot dat ik af en toe naar boven stapte en (bijna) mijn ski’s achterliet.

We stegen tot het einde van de pistes, met een stel verbijsterend mooie vergezichten zolang het donker onderweg was. Boven zette ik alles op daalstand en gleed naar beneden met de ski’s dwars voor me. Voorzichtig. De jongens hadden een technisch probleem met de bindingen, waardoor ik alleen kon zijn met mijn uitdaging. Een bocht. Nog een bocht. Uit balans, nog een bocht. Lange rechte stukken tussen elke bocht. Ik was terug in Januari 2016, concludeerde ik, het niveau van een skiër die zich afvraagt of er communicatie plaatsvind tussen intentie en beweging.
Het kostte me de halve piste om een beetje ritme te vinden. De jongens vlogen me voorbij, totdat Adria zijn ski verloor en we met zijn allen de piste moesten doorkammen naar een eigenwijze ski in het donker.
Ik vond hem in de helling langs een riviertje.
Há, dacht ik, het eerste succes van vandaag.

Die avond laat, thuis op de bank met een kalme Micha op schoot, kregen we een telefoontje van een andere vriend van Marcel. Hij zou de volgende dag om 7 uur richting Valtar rijden en vroeg of we mee wilden. Oef, dacht ik, het skiseizoen is begonnen. Konden we een oplossing vinden voor de te grote skischoenen?
Ja, twee paar dikke sokken en de zooltjes van een ander paar schoenen. Ik zei nog tegen Marcel: ‘Ik weet ik niet of ik dit seizoen weer met afdankmateriaal wil doorkomen. Misschien is het tijd voor een investering. Het is moeilijk genoeg.’ Hij zei: ‘Ruby, volgens mij ben je vergeten dat het skiën leuk is. Laat los dat je goed moet zijn, geniet ervan, dat kun je op n’importe quoi. En binnen een half seizoen zit je op niveau.’

Dus, de volgende dag ploegde ik dezelfde ijzige piste omhoog, met voeten doordrenkt in sokken en een geest die herhaalde: wees hier, wees hier, geen zorgen. We bewogen ons van de piste en klommen richting de top van Bastiments, via een steil ijzig stuk waar Marcel zijn ski’s afdeed en direct onder me meeliep voor het geval ik weg zou glijden. Hoe de fack doen die mensen dit? – dacht ik.
En ik dacht aan Freja, mijn klimzusje die zich heldhaftig tussen de klimmers in Chamonix had gevoegd terwijl ze net haar eerste paar wrijvingsschoentjes had gekocht. Waarom aan haar? Ze was er altijd extreem op gebrand te presteren, want ja, iedereen in haar omgeving klom in de zeven en zij in de vijf. Haar obsessie was presteren. Geniet er nou toch van! – dacht ik dikwijls.
Een sport beginnen te midden van de sterren van die sport (Chamonix), dat kan een uitwerking hebben. Dat is wat ik dacht: Freja en ik lijden onder hetzelfde minderwaardigheidscomplex.

Halverwege de afdaling kon ik me loskoppelen van mijn bewegingen en zelfs van mijn geest.
Wat een vrijheid bleek dat skiën ineens. Wat was de omgeving mooi. Wat was het verschrikkelijk onzinnig om energie aan gedachten te verkwisten in een omgeving die geen gedachten nodig had.
Wat een sport was dat skiën.
Wat mooi dat het seizoen nu eindelijk begonnen was.