Het komt door de koeien in Le Tour. Ze waren zo gelukkig op die flank, een beetje liggen, poepen en grazen, dat ik het idee van hun vrienden op mijn bord plotseling weerzinwekkend vond. Sindsdien wil ik Bertha weer recht in de ogen aan kunnen kijken, en dat kan ik niet als Bertha’s zus nog op de bodem van mijn maag ligt te verteren.
De vorige keer dat ik vegetariër werd was het toch wel een dingetje. Beïnvloed door het stadsleven en alle kleine denkers om mij heen, misschien ook de transitie die ik zelf doormaakte (corpsbal -> hippie), was ik veel bewuster van mijn eigen ideologie. Enerzijds schaamde ik me voor mijn besluit, het cliché, het paste te zeer bij mijn wending, anderzijds probeerde ik het aan alle kanten van argumenten te voorzien.
Nu is alles zo… überhaupt zo moeilijk om in een hokje te plaatsen, dat ik het grote kader langzaamaan heb losgelaten. Wat de som is van mijn ideeën intrigeert me momenteel niet zoals in mijn studententijd. En als ik even geen beesten meer wil eten, tsjah, dan niet.

Alhoewel, het is toch wel gek dat ik het ene moment de connectie tussen Bertha’s zusters en het vlees tussen mijn pasta’s wel maak, en het andere moment niet. Ik interesseer me de laatste tijd weer wat meer in de wereld en haar geschiedenis – onbeperkt toegang tot internet heeft zijn gevolgen – en doorspit een hoop onheil. Nazi-Duitsland, Pinochet, drugsoorlogen in Colombia, een ontzettend willekeurige reeks aan onbegrijpelijke regiems en misdaden doet me afvragen hoe je als mens in staat bent om een ander mens kwaad te doen.
En het lijkt, of het voelt voor mij begrijpelijker als ik denk aan mijn wisselende vermogen om een vredige, grazende koe tussen de grassprieten in het vlees dat ik eet te zien. Óf ik kan meevoelen met een koe, of ik kan het niet. Alsof een deel van mijn empathisch vermogen (naar koeien toe!) een beetje gedijt op toevallige omstandigheden. Gelukkig zie ik het verschil tussen een mens en een koe… ik kan vrij eenvoudig concluderen dat mijn empathisch vermogen wat betreft mensen iets minder wisselvallig is (alhoewel, ik koop nog steeds kleren waarvan ik vermoed dat het productieproces niet helemaal netjes is – daar moet ik dus mee stoppen).
Hoe dan ook, het fascineert me. De status van het leven, al dat leeft, de koe, de kat, de vlieg, het mens, hoe dat schommelt en rommelt en bepaald wat ik doe, dat is interessant.

De conclusie is dat ik Bertha’s zusters rustig in hun weide laat en wederom overga op konijnenvoer. Als ik het simpel houd. Laat ik het simpel houden.