‘Tranquile’, zeg ik.
‘Trrrrranquile’.
Nee.
‘Trrrrranquile’.

Onze -r? Met je tong tegen je gehemelte, zeggen de Spanjaarden, en dan blazen. Dat kan je niet!? Oh. En als je nu het grommen van een kat nadoet? Hé, daar heb je hem! Dan moet je alleen die -g loslaten.
Grrrrrr…

Ik heb in feite weinig -r, en als ik hem wel uitspreek klinkt het in de oren van Spanjaarden als een -g. Marcel verbied me om in het Spaans te zingen voordat ik de Spaanse -r beheers. Ze hebben überhaupt geloof ik geen -g zoals wij Noord-Hollanders die zeggen, zodat je dus ongegeneerd hun taal volgooit met een misplaatste, scheurende klank. Ik kan me voorstellen dat ’t stoort in de Rumba.

Daarom loop ik rond door de heuvels achter het huis van Marcel en oefen ik de verhemelte-r. ‘Tranquile’, zeg ik. ‘Trrrrrrranquile’. Dat kun je beter stil tussen de bosjes doen, alleen al om de spot en het ongeloof over je onkunde te ontlopen (je kan het écht niet, hè? – hm, nee).
En ja, je voelt je wel een beetje rijp voor het gesticht, tranquile, precies wat de passerende wandelaar denkt. Ze denken niet ‘oh, dat is er weer zo één die onze -r oefent’.

‘Trrrrranquile’.
Er loopt een oude man voor me. In een beige jas, onder een hoed, aan een stok. Hij laat zijn sigaar op de grond vallen en raapt hem met moeite weer op wanneer ik passeer. ‘Deo’, zeg ik, een soort ‘hallo’ in het Catalaans.
Hij spreekt terug in lange, lachende, snelle zinnen.
‘Uh…No hablo Catalaan.’ Ik spreek geen Catalaans.
Ik loop met hem op.
Zodoende ontwikkeld zich mijn eerste gesprek in het Spaans – ooit. Ik versta niets van wat hij zegt en kan me zelf geen juiste vervoeging meer voor de geest halen. Ik had vanmorgen nog wel geoefend, grammaticales 6 over het verschil tussen estar en ser, nu mompel ik alleen: ‘uh… Vive Olot? Donde? Trabajo?’
Precies wanneer onze wegen scheiden komt er wat kennis bovendrijven. Ik had dit beter gekund, denk ik als ik helemaal blij en gelukkig terug naar huis loop.
Mijn eerste Spaanse gesprek ooit, moet je horen.

Ik zeg ‘gas’ tegen de kat, een verspreking tussen het Catalaanse ‘gos’ en ‘gat’ in. Vervolgens laat ik Marcel mijn nieuwe -r horen, trrrranquile, hij is niet onder de indruk.

Maar ik wel.

(23:33 : Ik ben er zojuist achtergekomen dat ‘deo’ in feite ‘dio’ is, oorspronkelijk ‘adios’ zoals de Spanjaarden groeten. Zo leuk.)