Ik ben weer in Spanje.

De geboorteplaats van Marcel ligt net onder de Pyreneeën. Hij is opgegroeid op de flank van een oude vulkaan, in een van de bovenste witte huisjes van de buurt. Zodoende kan ik het altijd terugvinden.

De ouders van Marcel werken. Zijn vader nog even; de bank waar hij al meer dan twintig jaar elke doordeweekse dag naartoe fietst, gooit er eind van de maand 2500 werknemers uit en het kan hem niet te snel gaan. Eindelijk met pensioen. Yoga, boeken en natuur. Zijn eigen gang.

Zijn moeder is altijd aan het koken en anders hetgeen aan het opruimen dat ze voor het koken van stal had gehaald. Ik eet mijn groentetekort van het afgelopen half jaar hier in twee dagen bij elkaar. Ze zorgt zo intensief voor ons dat ik me soms geen houding weet te geven. Dan sta ik met mijn vuile bord voor de afwas te wachten tot ze die ook afwast. Dat kan niet, denk ik, maar ik weet dat ze me het niet laat overnemen.
Laat haar, zegt Marcel vaak tegen me. Het maakt haar gelukkig.

Marcel spendeert veel tijd in de schuur, waar hij met glasvezel, recine, kalk en klei een skischoen in elkaar aan het knutselen is. En dat is geen klein project, vergis je niet: het zit al twee jaar in zijn hoofd en inmiddels twee maanden als fulltimebaan in zijn dagelijks leven. Zijn grote voorbeeld is Pierre Gignoux, een oude ski-mountaineer kampioen die op eigen houtje een carbonschoen in elkaar zette. Voor 1600 euro verkoopt hij ze inmiddels en alle groten der off-piste skiën erop.
Marcel heeft een eigen concept ontwikkeld. Hij is een kunstenaar en een doldwaze ‘skirando’ fanaat, ter consequentie heeft hij me (bijna) ingeruild voor zijn schoen en moet ik afdalen naar de schuur voor wat aandacht.

Maar het is niet erg. Ik heb overdag een huis voor me alleen, waar de gezonde maaltijden uit de koelkast bulken, alle soorten biologische thee in een rijtje achter de kastdeur zijn opgesteld, elke kamer warm en schoon en feng shui is, het lichtje van het internet altijd brandt en ik zolang kan schrijven als ik wil.
Buiten is het mooi. Een wandeling, een bezoek aan Olot en ik schrijf weer.
En eindelijk, eindelijk heb ik het Spaans opgepikt. Wie legt mij het verschil uit tussen Estar en Eres? Marcel van boven zijn schoen en anders het internet.
Mijn Catalaan reikt vooralsnog niet verder dan gos (hond) en gat (kat).

Omdat Marcel zijn knie heeft geblesseerd kunnen we de komende dagen niet klimmen. Over een week hoop ik alsnog door te reizen naar Siurana, waar tientallen routes op me wachten en de zonsondergangen als magneten aan me trekken.
We zien ondertussen dat Chamonix volledig insneeuwt. Poeder tot in het dorp zelf.
Voor nu echter zal ik me niet laten afleiden door sneeuw of rotsen, want ik heb twee boeken om te schrijven, tien blogs om te beginnen en een leven om uit te werken.
Als dat onder deze belachelijk comfortabele condities niet lukt, dan geef ik de hoop op. (Alhoewel, moest je niet een beetje lijden om iets van waarde op papier te krijgen?)