Een baan, een appartement met maar een enkele Spanjaard, een dorp dat ik ken als mijn broekzak, een taal die ik spreek, omgeven door vrienden die me al kennen: Dat wordt mijn degelijke winter. Weg huis op wielen en beginnersstatus op de piste.
Nu kan ik net als al de andere seizoenarbeiders met mijn nonchalante skischoenwaggel door het dorp lopen.

Mijn Spaanse maatje Adria uit het huis in Le Tour is sinds een week terug in Chamonix en wonderbaarlijk genoeg hebben we een betaalbaar appartement gevonden in Les Bossons. Vooruit, het is niet centrum Chamonix, maar ik geloof dat we beiden onze oude, gevoelige buren prefereren boven het nachtelijke geronk van een skioord. Theedrinken, een aperitief Ricard aan de antieke tafel van de Italiaanse onderbuurman, op sloffen om de rest niet te hinderen.

Alhoewel het feest pas over een maand hoort te beginnen, komt de sneeuw gewoon al naar beneden. In grote hoeveelheden. De webcambeelden zien wit. Poeder, poeder, klinkt het al.
Zul je zien dat het zonnetje weer ongestoord op de wanhopig groene pistes schijnt zodra de eerste toeristen zich in Chamonix instaleren.
Daarom moet je gewoon tussen de bergen wonen; zodat je kunt anticiperen op de eigenzinnige perikelen van het weer en je je kans grijpt zodra die zich voordoet. Zij het begin november.

Het nadeel is dan weer dat het werk in een skioord seizoensgebonden is en toch wel de grootste lading sneeuw valt wanneer je opgesloten zit bij de werkgever.
Ik wilde eigenlijk voor de start van het seizoen naar Spanje gaan, maar nu twijfel ik. Ga ik vast skiën, nu dat ik nog vrij ben, of ga ik klimmen in het paradijs van Siurana?
Het leven maakt het je soms heel moeilijk.

Over een maand word ik 25. Dan zwerft mijn ziel precies een kwart eeuw over deze aarde. Fantastisch vind ik dat, zo willekeurig en belangrijk tegelijkertijd. Het idee dat mijn ouders 25 jaar geleden een wurmpje verwelkomde dat… Ik nu nog steeds ben. Ongelofelijk.

En na 25 jaar aan complexe aangelegenheid van leven, is het volgende mijn grootste probleem: Ga ik skiën in Chamonix of klimmen in Siurana? De tijd is duidelijk nog niet gekomen om de wereld te redden. Ze hebben me gezegend met een heel licht zieltje.
Wie weet win ik de komende kwart eeuw wat aan gewicht.

Het enige relatief tragische feit is dat de mensen met wie ik mijn kwart eeuw zou willen vieren, verspreid zijn over Zwitserland, Nederland, Frankrijk en zelfs Australië. Op de avond van mijn verjaardag zal ik even opzoek moeten naar iemand om van te houden. Een laatste oneffenheid voor het degelijke leven in Les Bossons begint.