Kun je al skiën of nog niet?
De gletsjers geven geen antwoorden weg. De crevasse is netjes afgedekt met een laag sneeuw, maar of je er doorheen zakt blijkt alleen uit de praktijk. En die praktijk boezemt me angst in zelfs al zijn honderd anderen me voorgegaan. Ik zou graag even inkomen op de groene piste, kijken of er na de zomer iets van mijn intuïtie over is. Liever niet op een gletsjer met haar diep duistere geheimen.
Ook voor de ervaren alpinisten is het denk ik nog even de vraag. Ik heb de skietjes nog niet door Chamonix zien lopen. Hoewel, misschien waden de echte bezetenen al dagen zigzaggend door de besneeuwde bergen.

Voor ons is het nog even aanzien.
Letterlijk aanzien: Wandelen in Aiguilles Rouges om te zien wat zich aan de overkant afspeelt, de bus naar Le Tour pakken om een blik op het bassin te werpen.

En wat zien we?
Herfstkleuren en koeien. Een hele kudde koeien die zich gemoedelijk over de pistes flaneren, wat grote wollige kalven die nog dicht bij moeders blijven, een hoop staarten die heen en weer zwiepen en soms ladingen stront langslaten. Grazen en verteren, is mijn conclusie. Wat een leven.
De condities verlenen me nog geen identiteit als verwoed skiër maar wel als herboren vegetariër met de ambitie om zen als een koe te zijn.
Ook met betrekking tot de eerste afdaling in de sneeuw.