Ik durf het niet. Daarom sta ik op de uitkijk, als medeplichtige bij een roofoverval. Ziet iemand ons? Zijn we veilig? Mijn partner in crime zet de koplamp op, opent de deksel en springt het donkere, drie meter diepe niemandsland in.
De prullenbak.
Soms komt er iemand vuilnis weggooien. Gelukkig zijn er altijd minstens twee prullenbakken, en kiezen ze – vanwege mijn paraderen langs onze prullenbak – voor de andere.
Wat zeg ik als ze toch voor de mijne kiezen?
‘Excuus, gooi niet daar uw vuilniszak. Er zit iemand in.’

Twintig zakken voorverpakte wafels, eenzelfde aantal pain au chocolat. Bakjes boter en melk, genoeg om een pannenkoekeneetwedstrijd voor heel Chamonix te organiseren. Vlees, vis, pasta, alles frefab, veel luxeproducten, kazen, vreemde yoghurts met karamel, hazelnoot en slagroom.
Uit mijn ervaring blijft het gros nog minstens een week goed. Het zit zo vol conserveringsmiddelen dat het nu en dan een maand na houdbaarheid nog prima eetbaar is.
Soms ligt er een deken van een halve meter dikte aan verpakte, houdbare etenswaren in de prullenbak van minstens twee vierkante meter.
Pijn in mijn hart.

En toch, ik haat het. Ze noemen het dumpsterdiven en ik sta er altijd ongemakkelijk bij. Is dit nu van me geworden? Universitaire studie en ik spring in een prullenbak voor mijn eten?
Ruby, controleer je denken.
Precies daar, voor die prullenbak, word ik keer op keer maximaal geconfronteerd met die kloof die ik nog steeds in me heb. Ik denk als een hippie, maar kom nog steeds uit Heemstede. Ik denk: Deze maatschappij is gek geworden, wie gooit er nou goed eten weg? –  En tegelijkertijd vertik ik het nog steeds om zelf in de prullenbak te duiken.

Eenmaal per week een bezoekje aan het vuilnis van de Supermarché in Argentière, meer is niet nodig een viertal volwassenen in leven te houden. In het donker, in het geheim, als een stel zwervers halen we datgene terug wat nooit afval had mogen worden.
Hopelijk vind ik ooit het fatsoen om zelf in het niemandsland af te dalen.