Ik moet nog altijd aan Mr. Bean denken als ik mijn kleren in de wasmachines van de wasserij stop. Mr. Bean stond voor de wasmachine en dacht; tsjah, de kleren die ik nu draag zijn toch eigenlijk ook wel vuil. Hij kleedde zich daarom uit in de wasserette en besloot op het laatste moment zelfs zijn onderbroek mee te wassen.
Ik wil dat eigenlijk ook.
Maar ik heb het lef van Mr. Bean niet.
Dan zou ik hier nu naakt dit verhaal typen.

Vervolgens waste hij ook zijn haas mee en die kromp natuurlijk gigantisch. Ik geloof dat het erin resulteerde dat hij schoon de wasserij uitliep met de haas in het borstzakje op zijn jasje.

Mijn oma woonde bij ons in huis. Ze maakte ons ’s ochtends klaar voor school en ving ons op als we ’s middags vrij hadden. Dan maakte ze thee voor ons en hadden we eigenlijk het geduld niet om rustig aan tafel te blijven, wat achteraf gezien zonde was, want ik heb later nooit iemand meer ontmoet die zo goed luisterde als zij.
Hoe dan ook, oma hielp ook met huishoudelijke klusjes en was en streek onze kleren. Die kwamen vaak rechtstreeks vanaf de wasmand onder haar hoede en eindigden dan schoon en gevouwen op haar strijkplank.
Het probleem was dat ze steeds ouder werd (ze werd heel oud, 92) en op een zeker moment liet ze onze kleren krimpen en kleuren. Dan was ons nieuwe witwollen vestje paars en drie maten kleiner.
Daar moet ik nu aan denken, nu ik hier in de wasserette zit en me zorgen maak om al die fragile alpine onderkleren.

Mijn moeder deed overigens het merendeel van de was en heeft ons altijd buiten de vuil-schoon cyclus gehouden. Toen ik uit huis ging deelde ik opeens het onbekende wezen van de wasmachine met mijn 8 huisgenootjes. Allemaal meisjes. Ik herinner me nog de verzameling aan vrolijk gekleurd kanten ondergoed dat rondom de wasmachine hing.

In Amsterdam ontbrak het thuis aan een wasmachine en ging ik voor het eerst naar de wasserette. Bij een grappende Turkse man aan de Molukkenstraat. Ik herinnerde me het toch wel gek te vinden dat al mijn ondergoed publiek in de rondte draaide. De man bood aan om mijn kleding van de wasmachine naar de droger over te brengen, zodat ik langer met mijn boek op een terras kon zitten, en toen dacht ik: nee, die arme man, moet ‘ie in de weer met mijn strings.
Toen dacht ik: Nah, hij heeft waarschijnlijk zoveel strings in zijn leven gezien dat de mijne hem niet van zijn stuk zullen brengen.

Hier in Chamonix heb ik een paar keer mijn kleding aan de rivier gewassen.
Dat is zo ongeveer een dagtaak.
Vlekken zijn best hardnekkig. Ik heb respect voor de wasmachine.

Misschien ga ik de volgende keer in een handdoek naar de wasserette, zodat ik al mijn kleren kan wassen en me tegelijkertijd een beetje één voel met Mr. Bean. Niet helemaal, maar een beetje.