Hee lief, even voor de duidelijkheid: ik heb je niet uitgekozen om me vervolgens zorgen om je te maken.

Het was een rustige avond, een mooie avond met de volle maan, ik zat lang op een terras met Affligem en een vriendin. Omdat ik pas de laatste nachtbus nam verwachtte ik je thuis aan te treffen.

Je bent er niet.

Als je nou bij de bank werkte en op je vrije dagen door het museum slenterde, dan had ik hoogstens kunnen denken dat ze je in het kantoor of dan toch naast van Gogh hadden opgesloten.
Maar jij, vriendje, jij bent een alpinist.
De minimale kans dat je in een gletsjerspleet ligt laat me elke twintig seconden uit het raam kijken of je gestalte al op de parkeerplaats verschijnt.
Ik ben niet zo’n gevoelig type… maar de gletsjerspleet evenmin. En ik zeg je: Zorgen verslinden de ratio zonder een gedachte genade. Het interesseert me geen flikker wat mogelijkheid en logica me zegt, want jij zit hier niet naast me.

Die arme moeder van mij, nu snap ik haar pas.

Als je nou op zijn minst iemand was die zijn mobiele zaken op orde hield, dan had je me nu vanuit de gletsjerspleet kunnen smsen dat je in elk geval nog leeft. Maar ik weet dat die mobiel van jou waarschijnlijk nog net de wekker overleefde en het liftje van de Aiguille du Midi nooit gehaald heeft.
Nu is de vraag: Moet ik gaan rondbellen?
Ik heb de nummers van je vrienden niet, maar mijn vrienden hebben wel de nummers van de vrienden van jouw vrienden.
We zitten echter al over 00:00 en ik wil hier nou ook weer geen gemeentelijk drama van maken.

Mijn God, stuur je me zomaar een berichtje middendoor het beslissingsproces.
‘I’m coming’.
Het leeft.
En de mobiel schijnbaar ook nog.

Dit zal niet de laatste keer zijn, niet? Staat waarschijnlijk in de kleine lettertjes van het alpinistenvriendjescontract.

Volgende keer ga ik toch voor een medewerker van de ABN Amro.