Ik heb het eindelijk voor elkaar gekregen om mijn Iphone van een berg te gooien.
Van Aiguille du Genepi, om precies te zijn.

Het was me een raadsel waarom het me al tweeëneenhalf jaar lukte hem bij me te houden. Als ik optel hoeveel gelegenheden ik heb gehad om hem te verliezen, dan is het miraculeus dat ik nu pas, op zo’n 200 meter boven de gletsjer, hem definitief kwijt ben geraakt.

Het was wel een beetje tragisch.
Daar vloog hij.

Stiekem was mijn Nederlandse abonnement al maanden geleden opgezegd en kon ik er nauwelijks meer iets mee. Ik had hem meegenomen om onze lengtes mee te timen.

Het gekke is dat ik zojuist een plastic Frans telefoontje had aangeschaft en die nog geen drie dagen later verloor.
Die is gewoon op pootjes de bus uitgelopen.

Echt waar.

We zagen hem als laatst rond tien uur ’s avonds op het bed en de volgende morgen was hij weg. Niet in de materiaalkisten, niet in het keukenkastje en ook niet in een broekzak in de waszak.

Ik denk dat hij, maar dat weet ik niet zeker, Glacier d’Argentière omhoog is gegaan om de Iphone te zoeken.
Voor mijn eigen gemoedsrust beeld ik me in dat ze elkaar hebben gevonden en vanaf Aiguille du Genepi kabeltje aan kabeltje de mobiele hemel in zijn gevlogen.

Nu is de vraag: Als je tweeëneenhalf jaar over een Iphone kunt waken, maar binnen drie dagen twee telefoons weet te verliezen, is het dan wel of niet verstandig om een mooie nieuwe telefoon aan te schaffen?

(zeg ja)