Het is lastig om een trip naar huis door te zetten, omdat ik eigenlijk nooit wil. Ik haal liever mijn familie en vrienden naar Chamonix.
De laatste (en eerste) keer dat ik in Nederland was na mijn verhuizing naar Frankrijk had ik het ingewikkeld. Het was alsof ik opnieuw het keuzeproces door moest maken en me een tweede keer moest losscheuren van mijn vertrouwde samenleving. Er lag hier thuis een hoop warmte, maar ook een hoop nadenken.

Dit keer is het anders.

Thuis is comfortabel en ongecompliceert. De weilanden zijn plat en de lucht is bewolkt; zoals het altijd geweest is. De koelkast ligt vol producten en uit de douche komt eindeloos water, de lakens zijn gewassen en het koffieapparaat loopt. Er liggen vraagstukken hier en daar maar het denken daarover lijkt meer op filosoferen en dagdromen. Ik voel me als in een luxeresort waar ik verzorgd wordt door mensen waar ik heel erg van houd.
Heel veel beter krijg je het niet.

Ik ben zelden meer bezig met ‘het grote emigreren’ maar besef deze dagen dat ik vooralsnog in een (typisch) proces zit.  Fase #12: Terugkomst naar een jaar.

Het actuele bijproduct is liefde. Een hele hoop onvoorwaardelijke liefde.