Het regent in Chamonix. Het regende al in Spanje en het gaat gewoon door. Het enige verschil is dat de Spaanse regenbuien met veel gedonder en kabaal de blauwe lucht overnamen, terwijl hun Franse buren zich rustig en permanent in de valleien nestelen.
In de valleien.
Ik heb mezelf in een gladde, lange trailrun gestort zonder daarvoor in conditie te zijn en als gevolg mijn knie geblesseerd. Nu zit ik het uit in het café op de Aiguille du Midi. Boven de wolken. Acclimatiseren terwijl ik schrijf en orde schep in mijn leven.

Impulsief heb ik me ingeschreven voor de opleiding tot Accompagnateur de Moyen Montagne. Het toelatingsexamen vindt over drie maanden plaats en binnen ruim een maand moet ik ze een lijst toesturen met veertig wandelingen die ik tot in detail kan beschrijven.
Ik graaf mijn geheugen af.
Waarschijnlijk moet ik komende maand heel hard gaan wandelen.
En over bloemetjes en dieren leren. Gesteenten kennen. Navigeren.
Je wordt niet zomaar professioneel wandelaar. Daar moet je hard voor aan de slag en dan nog maar hopen dat ze je toelaten.

Het is een beetje een noodplan voor als het schrijven en gidsen mislukt. Want met het papiertje van deze opleiding kan ik betaald kinders mee naar boven nemen en dat zou ik zowaar heel leuk vinden. De opleiding vergt een aantal stages per jaar, kost niet bijster veel en kan er in principe gewoon naast. Dus waarom niet.

Nu denk ik verdorie toch aan de toekomst, zie je?

Orde scheppen in je leven op 3842m hoogte is ofwel een heel goed, ofwel een heel slecht idee.