Chamonix heeft veel meer jongens dan meisjes. De klimhallen bulken van mooie mannen, atleten van onbegrijpelijke kracht, gebruinde huid en felle ogen overal. Je hoeft niet bijzonder mooi te zijn om als meisje hier een Goliath aan de haak te slaan. Goliath huist in de normale mens, de skiër, de boarder, klimmer, trailrunner, alpinist, je ontkomt er niet aan.
Het is min of meer een kwestie van tijd voor je naast alle andere avonturen aan de hand genomen wordt voor een avontuur in de liefde.
En nu is het aan mij.

Voorheen schreef ik nooit over mijn romantische rondzwervingen omdat ze al doodliepen voor ik er woorden aan kon wijden. Ik werd niet verliefd en bewaakte mijn tijd en vrijheid als een terriër, want jongens leiden af en dat is gevaarlijk als je zelf al iets voor je leven gepland hebt. Tot – en dat zei ik ook tegen mezelf – iemand wél met je hart aan de haal gaat.
Dus, schrijft Ruby, ik heb een vriendje en ik vind hem heel leuk.

Al mijn voorspellingen over wie dat dan uiteindelijk zou worden zijn min of meer uitgekomen. ‘Ongetwijfeld een warrige hippie (die bergen beklimt)’, zei ik vaak, en wat er nu voor me zit kan ik met geen andere woorden omschrijven. Van tussen al die Goliaths weet ik precies diegene te kiezen die niet stereotype Chamonix is. Een gemiste kans.
Hoe dan ook, mijn hippie is fantastisch en ik zal je vertellen waarom.

Deze jongen rent de berg op sneller dan ik iemand ooit een berg op heb zien rennen. Hij walst ongehinderd over de conventies van mijn brein. Hij is kunstenaar en reiziger en straatmuzikant en vaak genoeg zo gek als een deur. Ik ben een nuchtere Hollandse terwijl hij de wereld wilt redden. Hij spreekt vier talen. Hij is intelligent en goed voor me.
En het maakt allemaal geen donder uit want mijn bril is roze en al was het een seriemoordenaar, dan had ik het hem nog vergeven.

Het avontuur van de liefde is net zo interessant als dat het leuk is. Nu ben ik het een keer zelf die alle typische processen doormaakt en zich vertoefd in cliché na cliché. Misschien vechten we elkaar morgen de tent uit en mag ik op avontuur in het gebroken hart; ik beloof jullie dan ook te schrijven.
Zijn en mijn leven zijn in elk geval equivalent in onbepaaldheid – bepaald in zoverre er sprake is van bergen –  en evenzeer gevoelig voor wendingen en ik verwacht dat onze relatie niet heel veel anders zal zijn. Vandaag zijn we zo spontaan op weg naar Spanje gegaan dat we Chulé beduusd achterlieten.
En dit is nog maar het begin.
Dit is nog maar het begin.