Het begint bij een ontmoeting in de bus.
(De bus is fantastisch in deze vallei, ’s avonds leeft de bus van huisgenoten, grappende buschauffeurs, de aangeschoten onderlaag van de Chamoniaanse samenleving – een verhaal op wielen)
Mijn huisgenootje raakt in gesprek met een Catelaan en na twee weken is de Catelaan vaste gast in huis. Hij neemt iedereen mee in de bergen, gaat drytoolen met de allerluiste trawanten en speelt ’s avonds gepassioneerd accordeon op de rode bank in de woonkamer.
Marcel. Ik zeg hem bijna elke avond hier dat ik ook met hem de bergen in wil, maar mijn tijd lijkt daarvoor op de vlucht, zich te verschuilen achter werk en verplichtte cocktailavonden, en dus stap ik naar mijn manager en zeg ik: Ik wil twee dagen vrij op een rij want ik ga een alpine toer maken met Marcel.
Dinsdag en woensdag krijg ik van hem.
Ik word weer vaste gast van Meteo Chamonix en bereid me voor op Courloir Copt aan het Trient Plateau, een ski-randonnee-geinigheftig-avontuur dat begint in mijn achtertuin en hopelijk ook eindigt in mijn achtertuin.

Marcel heeft al zijn spullen klaar in een woonbusje op de parkeerplaats van Le Tour. Ik moet langs elke uithoek van het huis, vind het gros bedolven onder ski’s en BMXfietsjes en wordt er gelijk aan herinnert dat de poot van mijn zonnebril kapot is en mijn Goretex zowel kapot als kwijt door Spanje zwerft en mijn binnenhandschoentjes ergens zwerven maar ik weet niet waar en mijn stijgijzers uitgeleend zijn aan iemand..
En ik mijn ijsbijlen nooit gekocht heb en skistokken ook niet en lawinepiep ook niet.

Dinsdag is het weer slecht en woensdag semislecht. Ondanks de onzekerheid of het avontuur doorgaat sta ik dinsdagmiddag voor de spiegel in de winkel van Patagonia, met mijn armen gestrekt in de lucht om te zien of mijn Goretex prooi groot genoeg is. Ik sprint weg uit de winkel, de schim van een absurd bedrag nog bij de toonbank, en voel me thuis tussen de rijke stinkerts als ik met mijn nieuwe aankoop over de hoofdstraat naar de bus loop. (Ik heb gekozen voor een zwarte jas, dat werd uiteindelijk de grootste twijfel, ik word bijna blind van alle felle kleuren in Chamonix en voel me een ware recalcitrant. Aardekleuren is het nieuwe toverbal, ik zeg je).

Met de ijsbijlen van Roeland en de zonnebril van mijn huisgenootje en de ski’s van Marcel en de skischoenen (illegaal geleend) van het werk van Adria en de Goretex van mij (!!) sta ik op woensdagmorgen onderaan Glacier de Tour, of waar misschien ooit Glacier de Tour was maar nu de groene piste langs wat bomen en beschaving loopt. Het is warm en grijs, windstil in de vallei. Tweeduizend meter hoger ligt het einde van het beoogde couloir en ik bereid me mentaal voor op uitputting.

Ski Randonnee. Lopen met ski’s aan je voeten en skiën op hele kleine skietjes die in niets lijken op de monsters waarmee ik normaal over de piste ga.
Ik volg het spoor van Marcel en kruip in de rol van volslagen debutant. Het lukt me niet eens de ski’s in te klippen na een steil stuk te voet. We glijden in zigzag naar boven en ik moet me blijven concentreren op mijn bewegingen, de bochten gaan alles behalve vanzelf, ik glijd achteruit of zijwaarts als Marcel stoïcijns naar boven gaat en voel me uit balans en buiten mijn comfortzone. Het is steil en ijzig op sommige stukken en de afdaling spookt meer en meer door mijn hoofd. Hoe in naam van alles dat los en vast zit ga ik dit skiën?
Onze tassen zijn zwaar en ik put mezelf uit, blaren op mijn hielen, gedachten in mijn hoofd.
Vlak voor het begin van de gletsjer weet de wind ons te vinden. In een gladde bocht zet ik mijn ski’s zover uit elkaar dat ik geen van beide meer kan bewegen en moet constateren dat ik mezelf heb vastgezet in een achterwaartse pizzapunt waar ik niet uit kan zonder me in te graven en mijn ski’s uit te klikken.
We besluiten terug te keren op nog geen 900 meter boven ons beginpunt.

Voor tien minuten laten we de wind door ons heen waaien en onszelf om ons heen staren. Marcel ziet zijn busje en ik mijn chalet. Zwarte puntjes bewegen gedisciplineerd langs een lijntje tot ze in alle richtingen naar beneden skiën.

De afdaling.

De sneeuw is diep en heel anders dan toen ik oefende op de kleine ski’s. De backpack rust als een blok beton op mijn rug terwijl ik geen idee heb hoe de bochten functioneren met het gebrek aan gewicht aan mijn voeten. Ik sta weer eens klassiek boven aan de helling, mezelf smekend om wat lef voor de eerste bocht.
Mijn intuïtie zwijgt, mijn ervaring is absent (de naargeestige truc van het skiproces, keer op keer, stort jezelf maar in de diepte dan zie je wel wat je lichaam doet), ik sta hier voor het eerst en al die 900 meter staren me aan. Wat, Ruby, wat wil je nou eigenlijk. Ik weet overeind te blijven maar heb geen idee wat ik doe.
Marcel moedigt me aan. Tu peux tomber, aller.
Uiteindelijk blijk ik toch te kunnen skiën. Het is één grote balansact en geen vezel in mijn lijf weet zich te ontspannen, maar zelfs de stukken die me omhoog angst inboezemde ski ik naar beneden. Ze lijken bijna minder steil, alsof de berg me een beetje tegemoet wil komen.

We skiën naar huis tot in de tuin met de ingestorte iglo’s en de pootafdrukken van de huishond. Ik ben twintig tegengestelde emoties als ik de ski’s tegen de buitenwand zet en met een zeiknatte broek de woonkamer inloop. Ja, het was cool, het was ongelofelijk, maar het was zwaar en de weg die ik nog moet afleggen is zo lang als een rondje wereld. En ja, dat is leuk, dat is een proces, maar oeff, ik had ook graag gewoon de bergen in willen trekken. Zo werkt het niet. Ski randonnee moet je leren en ik sta aan het begin.

Het eindigt met een uitstapje naar Gailland met Marcel en de hond die elke bushalte naar buiten stapt en in vier talen teruggeroepen wordt. De zon komt door en het klimgebied oogt als van de zomer, met half ontblootte Zweedse seizoenarbeiders en gezinnetjes onderaan de rotsen. De hond raken we kwijt en vinden we terug in een groep van Spaanse klimhippies. Wij pogen wat routes maar komen niet echt van de grond, graven ons in tussen de stenen en sfeer van de zon, onder de bergen, onder wat we zijn, wat we doen. De belofte van de zomer steekt af tegen het winterse avontuur van deze ochtend, mijn Goretex ligt doelloos naast de touwen, en ik heb moeite met het volgen van mijn leven, maar het is ok. Het is goed.
We zien wel wat er komen gaat.