Dat toch graag gepubliceerd wilde worden.

Je hebt van die momenten dat je boven het leven uitstijgt. Dat het werkelijk voelt alsof je je lichaam achterlaat en weg surft op geluk en energie en potentieel. Daar valt geen analyse aan vast te knopen. Het gebeurt. Een ervaring die zich niet in woorden laat vatten, die iets van elk woord in zich heeft – stel dat woorden het hele leven zouden omvatten.
Maar dat doen ze niet, dat is het hele punt juist.
Excuus.

Een ervaring die zich niet in woorden laat vatten.

Deze poging is dus bij voorbaat kansloos, maar ik wil hem – de ervaring- toch met woorden proberen te benaderen, want hoe meer ik daarin faal, hoe bijzonderder die ervaring blijkt te zijn.

Dus. Een soort super-in-leven zijn. Dat de dood er niet toe doet, en de verre toekomst ook niet, het verleden evenmin, een soort explosie in het nu. Soms is het een klein moment, soms een gigantisch moment.
Ik heb alleen mijn eigen voorbeelden:
Ik zit in de bus richting Chamonix na een ochtend op de piste, naast het raam, waar de bergen langzaam voorbij schuiven, nu helemaal ijzig, nog sprookjesachtiger en duisterder dan van de zomer. Ik leg mijn voeten op een rand voor me en mijn hoofd tegen het raam, luister muziek die op zichzelf al de neiging heeft om dwars door mijn hart te spoelen, en denk- mijn bus, mijn vallei, mijn bergen. Dit heb ik geflikt.
Of, ik zie Fieke haar blije kop opeens in mijn café verschijnen.
Of, het is een uur of elf in de avond en gasten weigeren binnen te komen omdat de laatst vertrekkende gasten alle sfeer hebben meegenomen. We sluiten de deur, zetten onze eigen spotify playlist op, dimmen de lichten en hebben heel de vloer van het restaurant om te dansen.

Zoiets.

Ik heb er nog zo’n duizend en oooh, ik wil niets anders. Kijk, dit is het moment waarop ik in de war raak en moet stoppen met omschrijven, om niet…die hele magie ervan dicht te timmeren.
Hierbij laat ik mijn pogingen, dit was de benadering, ik denk dat je het wel snapt.