Het is mooi weer. Elk begin van de dag knalt een helderblauwe hemel door het kelderraam. De pistes zijn er nog, spierwit als ze aftekenen tegen de lucht, ze zijn er nog, nog wel. Het aantal toeristen lijkt daarentegen gehalveerd, met name in Le Tour. Ik heb de hellingen soms voor me alleen zoals in het begin van het seizoen. Op mijn werk draaien we avond aan avond een absurde omzet, alsof ieder die nog rest in het dorp naar dat kleine bruine hol toetrekt. Maar de pistes zijn rustig. Chamonix is bijna van ons.

Het eind van het seizoen is in zicht en gister remde ik mijn eerste zwarte pistes af. De zon had de hele dag op de sneeuw gestaan en het in zware hopen op de helling achtergelaten. Ik gleed over verijsde hobbels tot ik vaart minderde in zo’n hoop en kon vervolgens bijna fatsoenlijk bochtjes draaien. Ik kwam meteen tot de conclusie dat als ik hier beter in wilde worden, ik sneller moest leren mijn ski’s van links naar rechts te gooien.
Dezelfde conclusie trok ik drie dagen eerder na mijn eerste off piste avontuur op de hellingen achter de pistes van Le Tour. Mijn huisgenootje had bedacht dat ik het wel aankon en ik had bedacht dat ik het zonder zijn motie van vertrouwen nooit zou ondernemen, en dus volgde ik hem ver van de pistes, ver van mijn achtertuin, ver van wat ik kende. Alhoewel dit zijn speelterrein was en hij me niet langs afgronden zou loodsen, vond ik die eerste paar vrije bewegingen een groot avontuur. De sneeuw was goed en ik kon vallen wat ik wilde, maar de hellingen waren veel steiler dan ik gewend was en er waren bomen. Die bomen. Die zaten me dwars.
Af en toe stond ik op het punt een bocht te maken en leek ik te zijn vergeten hoe dat moest. Ik wist dat het een intuïtieve aangelegenheid was, maar om me in het niets te storten zonder begeleiding van mijn ratio…
Dus dan stond ik daar op dezelfde manier als bovenaan de heuvel op mijn eerste blauwe piste. DOE HET. DOE HET. En daar ging ik.

Nu moet ik die bochtjes nog sneller maken. Bochtjes oefenen, daar lijkt dit hele seizoen op aan te komen.

In mijn dromen was ik al drie keer in twintig minuten de Mont Blanc afgeskied. In mijn nachtmerries was ik nog loyaal aan de pizzapunt op de groene piste. Deze tussengelegen situatie stemt me gunstig. Soms voel ik me nog steeds niet thuis in de skiwereld, alsof het woord debutant is getatoeëerd op mijn voorhoofd en mijn ski’s ongepaste extensies aan mijn voeten vormen, omgeven door seizoenarbeiders die me aan alle kanten voorbij skiën en de baby’s van Argentière die me laten realiseren hoe groot mijn achterstand is. Maar dat is een imagodeuk die voor dit hele project al gemaakt was. Het leed van de beginner. Andere keren denk ik: Verdomme, dit heb ik in een seizoen bereikt en niet alleen dat, eigenlijk vooral: Ik heb dit seizoen bereikt; ik leef in Chamonix en ik ben in het proces van leren skiën en dat is hoe mijn bestaan er nu uitziet.
Lekker bezig, Ruby.

Het skiën is nog steeds mijn favoriete nieuwe hobby. Ik kijk uit naar elke dag van de staart van het seizoen en hoop op nog een beetje bonussneeuw zodat ik met mijn vriendjes mee op tocht kan.
Maar het blauw van de lucht en het felle schijnen van de zon maakt me verliefd als een kikker en als de lente eenmaal daar is… tjilp ik luidkeels met de vogeltjes mee.