Ik eet dropjes. Voor ik ga slapen en gelijk als ik wakker word.
Mijn lichaam heeft de nare gewoonte om mijn keel naar voren te schuiven als het eerste en meest hardnekkige slachtoffer van een lage weerstand. Mijn weerstand ligt sinds twee dagen op een kerkhof begraven, ergens diep in de grond, en daarom eet ik dropjes.
Voor mijn vertrek naar Frankrijk afgelopen mei reden we nog even langs het ouderlijk huis om wat vergeten spul op te halen. Ik knuffelde mijn moeder een laatste keer en zij gaf ons een grote zak drop mee voor op de lange autoreis. Twee kilo.
Ik heb een derde ervan opgegeten in juni, toen ik ziek werd tijdens de aller heetste en aller drukste werkdagen van het seizoen. Nu eet ik weer een derde.

Ik ben bijna benieuwd wanneer ik het laatste deel opeet.

Het zijn twee haast gemoedelijke dagen. Ik heb het kippenhok al een week voor me alleen en kan gedurende de strijd met de ziektekiemen ongestoord in mijn bed blijven liggen. Het andere bed ligt afgeladen vol met spullen die ik mee naar Spanje ga nemen.
Ik weet eigenlijk niet of ik daarover al geschreven heb, maar ik ga voor een maand naar Spanje. Mijn maatje Freja en ik beginnen in Margalef, vlak onder Barcelona, en dalen steeds verder af, van klimgebied naar klimgebied, tot onze handen afgesleten zijn en we beide met twee stompjes op een grote boot naar Marokko varen. En als ik het niet verkeerd heb begrepen gaan we ook in Marokko nog even klimmen. Voor het volledige plan, kijk hier.

Maar alhoewel de vrouw van blablacar.fr al bijna toeterend op de stoep staat, voelt het avontuur ernstig ver weg. Het kost me best veel moeite om op te staan. Slapen lijkt altijd een betere optie. Soms kun je voor het slapengaan uren liggen woelen tot je eindelijk, of helemaal nooit, een houding hebt gevonden waarin je lichaam wilt blijven. Misschien is de definitie van ziek zijn dat elke bedhouding als gegoten zit.
Ik doe dat vaak, als ik ziek ben. Bedenken wanneer ik kan zeggen dat ik ziek ben. Ik zou gewoon mijn temperatuur kunnen meten, maar zo’n slim apparaatje heb ik nooit bij de hand. Misschien is het aantal dropjes een indicatie. Of simpelweg hoe slecht ik me voel.

Maar ik voel me niet heel slecht. De linkerhelft van mijn keel is in oorlog met de rechterhelft, ik weet zeker dat mijn hoofd drie keer in omvang is toegenomen, en mijn lichaam voelt erg mysterieus heel licht en zwaar tegelijkertijd, maar zolang ik honing drink en me alleen kleine uitstapjes uit het kippenhok permiteer zit ik eigenlijk wel goed. Ik lees een boek. De Aiguilles Rouges staan nog steeds onverstoorbaar op hun plek, precies daar waar ik ze vanuit bed door het raam kan zien.
Gisteren kon ik nog langs Chambre banjeren om daar in een roes naar een gigantische kop thee te staren, en een film kijken in het nabijgelegen appartement van een vriendin. Vandaag kluister ik me wat meer vast aan de verwarming thuis, maar aan vermaak ontbreekt het me niet; ik kan nog eenvoudig teren op mijn laatste affaire in de bergen, en omdat mijn kop vol met watten zit kan mijn denken onvermoeibaar in rondjes gaan zonder dat het me verveeld. Ik besef me nu dat zo’n volgelopen hoofd je de perfecte zenboeddhist maakt, want gedachten komen en gaan direct weer omdat je de energie niet hebt om één ervan vast te houden.

Ik lees Flipperen in 1973 van Haruki Murakami, dus eigenlijk zit ik ook meer in Japan dan dat ik in mijn bed lig.

Het is grappig dat ook in Chamonix iedereen ziek wordt wanneer het kouder wordt. Dat is niet aan Nederland gebonden.
Maar niemand vindt mijn dropjes lekker. Vandaar dat ik ze allemaal zelf eet.
En wanneer ik ze over het Sinterklaasfeest vertel, begrijpen ze er helemaal niets van.

Het is tijd dat ik ga slapen.