Het sneeuwt hier.

Dikke vlokken sneeuw in oktober. Het blijft niet liggen op de straten, maar wel op de daken van de auto’s en de bladeren van de bomen. Het sneeuwt hier en facebook explodeert. De overgebleven seizoenarbeiders plaatsen foto’s van zichzelf omringt door dwarrelende vlokken en schrijven die ene wens eronder die ik al de zomer lang hoor: Skiën. We kunnen bijna skiën.
Dit is Chamonix. Dit is het dorp in haar beste outfit, haar grootste belofte. Het was leuk, van de zomer, de zon was bloedheet en de ijsjes ijskoud, maar op een grashelling maak je geen vaart.
De klimtouwen en wandelstokken verdwijnen uit de etalages, weg van de begaande grond naar de kelder. De paspoppen worden warm aangekleed. De huurprijzen schieten omhoog en de après-ski bars rekruteren. Straks gaat er pas écht geld verdiend worden. Straks stromen de straten weer vol met toeristen, en de nachten met bezopen feestgangers. Straks is het wederom een gekkenhuis.

Maar nu is de serene schoonheid van de witte berghellingen voor de achterblijvers. Het is stil en het is magisch. Het sneeuwt.