Blogs
Comments 2

Cacao Girls – Châtelard

KimstersFantastische route, niet waar Wous?
Geen idee waar die begon. Ergens onderaan het massief, tussen bossen en mossige rotsblokken, het plukje gras hier of het paadje daar. Ergens… rechts van de ene route en links van de andere, die routes die ook ergens begonnen. Geen idee waar.

De route begon in elk geval niet waar wij zijn begonnen.

Er stond Cacao Girls op de rots geschreven; het bewijs dat we in elk geval in de juiste verticale lijn zaten. De zon scheen en het leven was goed, wat maakte het ons nog uit waar we ons op papier begaven? Eerste, tweede, derde lengte…Vierde? Geen idee.

Het was wel vreemd dat opeens de hele wand vol met haken geboord was. Had jij het gezien, Wous, dat ergens halverwege onze route was vermenigvuldigd? In drievoud! Het boekje had er in elk geval geen oog voor. Wat was onze route…die linker? Of toch die rechter? Of…de middelste?

Kregen we nu de verrassings-zevenB?

Klimwous!Ik weet niet meer hoeveel lengtes we geklommen hebben, Wous, maar het waren niet de voorgeschreven twaalf lengtes.

Herinner je die boom nog. Daar waar jij stand gemaakt hebt. En de boswandeling die daarop volgde? Wat een feest was dat! Jij met het touw in je handen, op mijn aanraden onopgebost en dus erop uit om sliert voor sliert uit je handen te glijden. En ik met mijn nieuwe klimschoentjes en grote tenen die vurig van lijden tegen de neuzen drukten. Feest! Feest!

Nee, dat was eigenlijk het feest nog niet. Het feest was de 6a+ waar we allebei keer op keer uit donderden. Want die ene plek waar iedereen zijn linkervoet zette glom als onze bezweette voorhoofden, en al die andere potentiele voettreedjes deden maar alsof. Ik weet niet hoe we ons uiteindelijk naar boven hebben gewerkt, maar het was niet… Elegant.

En wij zijn zo elegant…!

GrasveldHet is wel gek dat ik hele mooie herinneringen aan deze route heb.
Dat zal dan toch aan jou hebben gelegen.

Of misschien aan de gesprekken tijdens de afloop, en de pauze die we hielden op het meest willekeurige perfect onderhouden grasveldje op hoogte ooit. Welkom in Zwitserland.

Ik heb genoten, Wous.
En je bent nog steeds mijn profeet.

This entry was posted in: Blogs

2 Comments

  1. een 99% meditatieve klim met een onmogelijke lengte, maar dat was gewoon een test…en wij zijn geslaagd om daarna in nulpunt land te geraken, daar ergens op de grenslijn van twee aapjes!!

Leave a Reply

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. Log Out /  Change )

Connecting to %s