Voor mijn vertrek naar Frankrijk moest ik mijn spullen kwijt. Ik gooide veel bij het grofvuil en schoof de rest tussen boeken en spinnen op zolders door heel Nederland. Haas werd in een doos gestopt en op een plank gezet.

Een week na mijn aankomst in Notre Dame de Bellecombe krijg ik bericht op mijn telefoon. Het is een foto van Haas met een La Chouffe in de zon. Een brede zonnebril hangt om zijn snoet en een goed stuk worst ligt in plakjes naast hem. Haas was een knuffelhaas, een zacht maatje naast me op het kussen. Hoe kan hij nu opeens zo keihard chillen?

Ik leer in korte tijd meer over Haas dan in al die jaren daarvoor. Want in het volgende bericht, nog geen week later, zie ik Haas aan de speculaas, een afstandsbediening in zijn poot, zomaar even aan een vrijdagavondfilm.

Haas lag voorheen niet slechts passief onder mijn hoofd wanneer ik Pride and Pejudice keek, maar spiekte vanachter mijn paardenstaart naar de grote bruine ogen van Lizzie en voelde mee met Darcy toen hij bruut werd afgewezen om zijn arrogantie.

Dát wist ik niet.

Zeg Haas, waarom zei je het me niet, als je mee wilde lezen met Stoner of een slokje wilde uit mijn koffie? Ik had het graag met je gedeeld! Misschien dat ik de ChocoladeOreokoekjes zelf had opgegeten, zo eerlijk wil ik best zijn, maar had ik je niet op zijn minst op schoot genomen en de bladzijdes voor je omgeslagen! Of, nu ik je zo wijs en zelfstandig achter dat boek zie zitten, ontdaan van al je fluffigheid en pluizig brein, misschien had ik je me laten voorlezen, met de lage en warme stem van een wijs Haas… Oh Haas, had het me gezegd!

In een zoveelste bericht zie ik Haas met een gitaar op een bureaustoel. Het gaat me inmiddels vrij ver, dat avontuur van Haas. Ik denk terug aan de dagen dat Haas geen adem kreeg onder de dekens of gedurende de nacht naar het voeteneind werd geschopt. Ik voelde weinig bij het geluid van Haas, vallend van het bed op de houten kamervloer, en als ik niet in twee keer raak greep naar zijn oren om hem terug het bed in te tillen, nam ik nooit de moeite om even het licht aan te knippen en Haas van de grond te halen. Haas had een hard bestaan, maar alleen omdat ik dacht dat Haas een knuffelhaas was.
Knuffelhazen kunnen niet uit een doos kruipen, van een plank afspringen en het avontuur aan gaan.

Wat zal ik zeggen.

Ik verdenk Haas ervan al die tijd een tweede leven te hebben gehad.
(Mag ik je erop attenderen, Haas, dat je gitaar maar drie snaren heeft. Zo cool ben je niet.)

  

  
  

Met heel erg veel dank aan het fantastische brein van Menno Visser, dat een gewone knuffelhaas omtovert in Haas en me laat lachen telkens wanneer Nederland even héél ver weg is.