Acht uur ’s ochtends. Freja en ik staan langs de hoofdweg van Chamonix met onze duimen hoog in de lucht. Om elke uitgestoken hand een handschoen, want het is bitterkoud. In de berm liggen onze touwen en langs ons scheuren de auto’s. We worden meegenomen tot Argentière. En dan tot Col de Montets. En dan tot Vallorcine. En dan tot Barberine.

De zon schijnt fel als we langs het tiental huizen van Baberine lopen, maar herfstochtenden in deze vallei laten zich niet opwarmen. Ik trek mijn vingers terug in mijn donsjas en volg Freja langs de gele velden, over een houten bruggetje naar een donker paadje tot onze route. De voet van de 300 meter hoge rotsmuur van Barberine ligt tussen de bomen en is bezaaid met een tiental korte plaatroutes en multipitches. Dalles du Bas. Freja en ik klimmen twee 5b lengtes tot het officiële begin van onze geplande multipitch: Vipère aux pieds.

Of toch niet. Vipère aux pieds ligt zo’n vijftig meter links van de route die wij instappen, zie ik later in de topo. In plaats daarvan beginnen we aan Voie Piola; een zeven lengtes multipitch met een hoop 6a/6a+ en een enkele 6b, volledig uitgestippeld door een reeks klimmers die ons al zijn voorgegaan. Fileklimmen tussen Zwitserse vijftigplussers met anekdotes en de neiging bij elke standplaats de zojuist geklommen lengte op te hemelen.

De lengtes zijn inderdaad mooi. We klimmen door geslepen vierkante dakjes, buigen onze rug in vreemde hoeken, zwiepen aan onze handen naar de andere zijden van de schoorsteen en balanceren en traverseren op een plaatachtig maanlandschap (de 6b). Na een uur trekken we onze truien uit en klimmen in de zon, een warmte die binnen dit seizoen nog beter is dan in hartje zomer. Halverwege grijp ik in iets fluffigs: de twee paarse oren van een gekleurde koalabeer, verstopt tussen een stel bamboestokken vlak voor de vijfde lengte. Het dal van Vallorcine is kalm, geen Chamonix, en Freja en ik kijken regelmatig de leegte in, naar alle meters onder ons en achter ons. De toppen van het Mont Blanc Massief liggen spierwit aan het eind van het dal.

Het klimmen gaat vloeiend en we zijn negen lengtes lang dolgelukkig. Het enige moment van onzekerheid vindt plaats wanneer Freja gedachteloos haar bananenschil naar beneden gooit en we ons gelijktijdig genoodzaakt zien banana!! naar onze nieuwe Zwitserse maten te schreeuwen. Rond vijfen staan we boven, een beetje verslagen door de mooie dag en de moeheid die nu pas ons lichaam in sluipt.

De rots van Barberine kun je eenvoudig aflopen. Klettersteigs, dwalingen en glijpartijen. We struikelen bijna over twee klimgebieden (ik denk Afrique en La Zone) die zomaar tientallen absurd mooie routes in de bossen verstoppen, lang en overhangend en veel te hard om zomaar in te stappen. Nieuwe dromen.

Klik hier voor Freja’s verslag van de route.