Het gangenstelsel van het sportcentrum in Chamonix geeft toegang tot een klein, donker hok waar bezwete klimmers zich vastbijten in projecten die pas interessant worden als de rotsen buiten nat zijn of het geld ontbreekt om naar een fatsoenlijke hal te gaan.
Dat is niet helemaal waar, trouwens, want de plek krijgt charme als je er vaker komt. Omdat je weet welke grepen onder het gewicht van een klimmer gedraaid zijn, waar ongeveer je rammend hard je kop hebt gestoten omdat het te donker was om een gigantische bak in de hoek van de houten wand te onderscheiden,  dat de allerlelijkste route er nog minstens een jaar in zal blijven.
En het is reuzegezellig: het is klein genoeg om bovenop elkaar te vallen wanneer een boulder faalt. Na drie maanden ken je de fysieke details van tientallen figuren die er immer lijken te zijn – de twee jonge, gespierde klimknapen, het meisje met de Ipod, de oude man met de passievolle verhalen…

Ik kom er graag.

Het regende gisteravond. Ik was te lui om de trein naar Les Houches te pakken en me daar onder de leadklimmers te mengen. Dus stopte ik slechts mijn klimschoentjes in mijn tas en zette koers naar het sportcentrum.
Twee uur later kwam ik weer naar buiten, pof op mijn legging, vingers met rood geworden eeltplekken, en liep via het centrum terug naar huis. De straten waren nat en glansden in de verlichting, toeristen achter de ruiten van hun hotels, restaurants, kroegen, huizen die Frans aandeden zonder commerciële zomergekte.
En daar, ergens achter Chamonix, rezen de bergen op. De afgelopen dagen werden ze witter en witter en nu zag ik ze bijna plotseling. Ik stond stil midden op de straat en kon voor een moment alleen maar naar ze kijken.

Een gewone avond. Een training in het boulderhok. Chamonix.
.