‘Ruby, I don’t have hours for you anymore. And I’m not sure if I can give them to you in October or November’.

Het is stil bij Kitsch Inn in Les Houches. Ze komen niet meer ontbijten. In plaats van bestellingen schrijf ik verhalen op in mijn notitieboekjes. Of eigenlijk, beginnetjes van verhalen, een hele hoop, want er is veel om over te schrijven.
We proberen alle producten de deur uit te krijgen en maken geen voorraden meer aan. De helft van de opties op het menu is niet meer verkrijgbaar. Locals begrijpen het, restjes toeristen moet ik vertellen dat wanneer zij vertrekken, Les Houches verandert in een spookdorp.

Chamonix blijft in leven, maar lijkt niet meer op het feestterrein van de zomermaanden. De ochtenden zijn bitterkoud en het looptempo in de winkelstraat wordt bepaald door zestigplussers. ‘How was your season?’ is een veel gestelde vraag. ‘What you’re going to do in interseason?’

Op een reguliere middag bij Chambre kwam de baas achter de bar en zei me dat ik geen baan meer had. Ze ‘dacht dat ik dit wilde’ omdat ik haar had laten weten dat ik met dit schema geen tijd over hield voor klimmen. This is what you wanted, this is what you wanted.
Veertig uur of geen uren; ik had het kunnen weten.

Kitsch Inn gaat dicht eind September, daarna ben ik werkloos.

Ik kan me verheugen op de herfst. Ik heb de Alpen slechts onder sneeuw en zomerhitte gezien, maar nog nooit onder de kleuren van de herfst.

Maar ik weet niet of ik blijf.

Het verliezen van mijn baan maakt mijn verblijf in Chamonix wederom een keuze en de rest van Frankrijk – of de wereld – opnieuw een mogelijkheid. Ik hou van de bergen hier, ik hou van ze uit alle macht, maar ik stuit te vaak op de oppervlakte van het dorp dat ze omringen. Hier vier je vakantie, hier ben je rijk, hier draai je een seizoen, hier bestaan alleen luxeproblemen. De wereld speelt geen rol in Chamonix.

Ik geef Chamonix nog een kans, want ik kan écht die bergen niet achter me laten.

Het is me nog niet gelukt om alpinemaatjes op te doen en het ziet ernaar uit dat het wel of niet slagen van die zoektocht doorslaggevend zal zijn voor mijn keuze hier te blijven – of niet.
Ondertussen spendeer ik mijn laagseizoen zoals ieder ander. Van dag tot dag. Vandaag speel ik gitaar of kaartspelletjes in de kroeg, vandaag klim ik naar Lac Blanc of op de rotsen van Gailland, vandaag herstel ik van gisternacht of wandel ik door mijn bergen, mijn bergen, mijn bergen.