Ze stond midden in de receptie. Haar armen langs haar zij, hangende schouders, nek en ogen van een stokstaartje.
Oh nee.
Ze had haar sokken hoog opgetrokken en droeg een synthetisch sportshirt op een voetbalbroek.  Om haar asblonde haar zat een zwarte band waaruit plukken ontsnapten. Ze leek niet ouder dan 18 en daar buiten haar eigen medeweten neergezet. Zomaar.
‘This is your new colleague, Savi’, stelde de manager haar een dag later aan mij voor.
Ongelofelijk, dacht ik, waar hebben ze die vandaan gehaald.

Uit Zweden. Het geïsoleerde hoge noorden, daar waar ze jagen, sissen als een jawoord en in generaties bij elkaar leven.
Savi paste niet in het restaurant. Wij waren met skateboardbritten, trashy Fransen en hipsterzweden, zij was niet eens het tegenovergestelde. Zij was van een andere oorsprong.

Ik twijfelde even aan de gezondheid van het management Savi aan te nemen. De laatste keer dat ik erover nadacht ging horeca voor een groot deel om representatie en alhoewel hetgeen dat ‘hip’ is in Chamonix bepaald wordt door tig verschillende sociale achtergronden en vrijwel gelijk is aan ‘gek’, wist ik zeker dat Savi ernstig af zou doen aan de hipheid van Chambre. Daar het floreren van de zaak me weinig interesseert was het me geen zorg, maar ik moest wel even knipperen wanneer ik haar met een dienblad en ongeschoren benen door de tafels zag zigzaggen.

Savi, hoe zou ik haar omschrijven. Leergierig, intelligent, eigenzinnig, stoïcijns, ruimdenkend, praatgraag. Voor iemand als Savi is de praktijk van horeca een kinderlijk eenvoudige truc. Het was niet de vraag of ze het technische aspect van serveren en schenken en kassa’s tellen onder de knie zou krijgen, maar eerder hoe ze zich zou manifesteren in een omgeving die door en door sociaal is.

Savi lacht veel. Niet uitbundig, ze heeft een oprechte glimlach waarmee ze zich van tafel naar tafel beweegt. Na een week kregen we het commentaar van een groep weinig ingetogen toeristen dat ze nog nooit bedient waren door zo’n lief meisje en dat ze dat ‘toch echt even moesten laten weten’.
Mannen kwamen misschien niet voor haar terug, groepen feestgangers bleven niet hangen door haar ophitsende uitbundigheid of gevatte opmerkingen, maar ze won zichtbaar de waardering van de gasten.

En ondertussen zag ze er nog precies zo uit zoals ze binnenkwam. In het begin werden er wel eens fantasieën uitgesproken, ‘wat als we haar nu een spijkerbroek aantrekken en naar de kapper sturen’, ‘kunnen we met een subtiele opmerking die opgetrokken sokken naar beneden krijgen’, maar inmiddels ziet niemand nog dat Savi van een andere oorsprong is.
De hipsterzweden, trashy Fransen en skateboardbritten hebben haar opgenomen precies zoals ze is, en in feite kon dat ook niet anders, want Savi is niet zo gevoelig. Ze praat over hetgeen haar interesseert, draagt wat comfortabel is, doet wat ze leuk vind en is, tot haar en stiekem mijn verbazing, gelukkig in Chamonix.

Soms zitten er drie collega’s achter de bar cocktails weg te stouwen, wordt er deephouse gedraaid, danst een gast met drie kleuren haar ergens op een tafel en leest Savi haar boek.
Soms zitten we met zijn allen bij elkaar en heeft ze het hoogste woord in een discussie over onzin.
Soms slaapt ze in een hoek van het café.

Omdat Savi houdt van de natuur en sporten en ik een slachtoffer zocht om op te leiden, sleep ik haar om de zoveel dagen mee naar de rotsen en laat ik haar klimmen en verzuipen in karabiners, touwtechnieken en klimverhalen. Net als de horeca pikt ze het klimmen op in slechts een paar weken.
En we wandelen en we praten.
Ik ben zelden zo van iemand onder de indruk geweest.
Ik ken de mensen van Chamonix als een reeks grote persoonlijkheden die weinig schroom hebben, schreeuwen als het nodig is, altijd voor zichzelf op zullen komen en leven naar hun eigen voorwaarden. Maar geen van hen heeft het zelfvertrouwen van Savi. Geen van hen is zo loyaal naar de eigen principes als Savi en zij is nog maar achttien jaar.
Mijn eerste oordeel zat er zo naast.

Ze komt uit het hoge noorden van Zweden en heeft de gigantische stap gemaakt naar Chamonix. Ze heeft geproefd van het avontuur en wil weten wat het leven nog meer inhoudt. Ik ben zo onwijs nieuwsgierig welke toekomst iemand als haar wacht en ik hoop zo onwijs dat het mooi zal zijn.
Op één of andere manier twijfel ik daar niet aan.